Jazz chicagowski
| Pochodzenie
|
dixieland, jazz nowoorleański[1]
|
| Czas i miejsce powstania
|
początek lat 20.[1], Chicago[1], USA
|
| Instrumenty
|
kornet, trąbka, klarnet, saksofon[1], puzon, instrumenty dęte, banjo, gitara, fortepian, perkusja, skrzypce[1], kontrabas[1]
|
| Największa popularność
|
lata 20. XX wieku[1]
|
| Podgatunki
|
| swing
|
Jazz chicagowski (Chicago Jazz) – styl jazzowy z lat 20. XX wieku[2], będący kontynuacją jazzu nowoorleańskiego[2], a poprzedzający erę swingu.
Charakterystycznym dla tego stylu było odgrywanie znaczącej roli improwizacji solowej, czasem ważniejszej wręcz od gry zespołowej[3].
Za głównych przedstawicieli jazzu chicagowskiego uznaje się m.in. następujących muzyków: Bix Beiderbecke[2], Joe King Oliver[2], Louis Armstrong[2] i Johnny Dodds[2].
Przypisy
