Jazz nowoorleański
Pochodzenie
|
blues[1], marsz, spirituals[1], ragtime[1], folk
|
Czas i miejsce powstania
|
ok. 1890 roku, Nowy Orlean i południe USA[1]
|
Instrumenty
|
kornet[1], trąbka, klarnet[1], fortepian, banjo[1], puzon[1], perkusja, instrumenty dęte, kontrabas[1], gitara, akordeon, tarka[1], instrumenty prymitywne[1]
|
Największa popularność
|
1890[1]-1915[1]
|
Podgatunki
|
dixieland
|
Style regionalne
|
jazz chicagowski
|
Inne tematy
|
carving contests[1]
|
Jazz nowoorleański – pierwszy ze stylów jazzowych należących do jazzu tradycyjnego[2], wykształcony ok. 1890 r.[2]; oparty na kontrapunkcie instrumentów melodycznych (kornet[2] lub trąbka, klarnet[2] i puzon[2]), stałym powtarzaniu formuły rytmicznej improwizacji zbiorowej na tematy bluesowe i ragtime'owe[2]. Znani muzycy jazzu nowoorleańskiego to: Joe King Oliver[2], Louis Armstrong[2], Bunk Johnson[2], Kid Ory[2], Johnny Dodds, Baby Dodds, Buddy Bolden[2], Zutty Singleton lub zespoły Olympia Band[2] i inni.
Przypisy