Urodził się 20 maja 1834 w Dynowie w Galicji jako syn Wincentego, prawnika i działacza w Rzeczypospolitej Krakowskiej oraz Agnieszki z Panków. Początkowo uczęszczał do gimnazjum w Rzeszowie, a następnie do Gimnazjum św. Anny w Krakowie (do 1850). Studia prawnicze rozpoczął na Uniwersytecie Jagiellońskim, a kontynuował w Wiedniu do 1860, gdy uzyskał doktorat[1]. Bezskutecznie ubiegał się o katedrę na UJ i podjął pracę w Prokuratorii Skarbu w Wiedniu. W 1862 wyjechał do Paryża, gdzie został współpracownikiem biura Hôtelu Lambert. W tymże roku otrzymał tam propozycję objęcia katedry encyklopedii prawa w nowo powstałej Szkole Głównej w Warszawie[1] zachowując obywatelstwo austriackie na mocy reskryptu cesarskiego z 7 czerwca 1869 roku. Od 1865 wykładał także prawo kanoniczne. W 1866 mianowany profesorem nadzwyczajnym.
Po likwidacji Szkoły Głównej w 1869 objął tę samą katedrę w Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Ponieważ od profesorów posiadających stopnie naukowe zagraniczne wymagano, aby postarali się o stopień doktorski na którymś z uniwersytetów rosyjskich, przedstawił i obronił w 1872 roku w Petersburgu rozprawę doktorską "O istocie prawa" Od 1876 do wyjazdu z Warszawy był dziekanem Wydziału Prawa[1]. Mimo lojalności wobec władz (które nagrodziły go orderami i tytułem rzeczywistego radcy stanu), środowisko rosyjskie w uczelni nie sprzyjało mu, co wpłynęło na jego wyjazd i objęcie w 1886 we Lwowie katedry prawa kanonicznego[3]. Także w 1887 był wiceprzewodniczącym I Zjazdu Prawników i Ekonomistów Polskich w Krakowie[1].
Z małżeństwa z Izabellą Trębicką miał dwóch synów: Stanisława, profesora prawa UP i Kazimierza, także prawnika (zginął tragicznie w Tatrach w 1925). Ponadto miał cztery niezamężne córki: Zofię, Paulinę, Marię i Izabellę.
,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
