W młodości studiował na Uniwersytecie w Monachium. Podczas pobytu w Bawarii zaangażował się w działalność Związku Spartakusa, biorąc udział w wypadkach rewolucyjnych lat 1918–1919. W 1919 został aresztowany i wydalony do Polski. Podjął studia ekonomiczne w Wolnej Wszechnicy Polskiej (1924–1928). Od 1922 sprawował kierownicze funkcje w Joincie oraz Centosie (Centrala Towarzystw Opieki nad Sierotami i Dziećmi Opuszczonymi). Działał w Związku Zawodowym Pracowników Handlowych i Biurowych. Zaangażował się w działalność w Komunistycznej Partii Polski, za co został aresztowany przez władze sanacyjne.
Podczas II wojny światowej od listopada 1940 do lutego 1943 przebywał w getcie warszawskim[2]. W dzielnicy zamkniętej związał się z PPR. Kontynuował również współpracę z Centosem. W lutym 1943 wydostał się z getta wraz z żoną Celiną i córką Ireną na „stronę aryjską”[2]. Od lipca 1943 do kwietnia 1945 wraz z rodziną był więziony w Bergen-Belsen, gdzie działał w Tajnym Komitecie Więźniów[3].
Po wyzwoleniu obozu przez wojska alianckie w kwietniu 1945 wrócił do Polski[3]. Zaangażował się w działalność społeczności żydowskiej jako działacz Centralnego Komitetu Żydów w Polsce (CKŻP). Sprawował odpowiedzialne funkcje w życiu społeczności żydowskiej, jak i na poziomie państwowym. Od 1945 do 1950 był sekretarzem generalnym Jointu, następnie zaś dyrektorem naczelnym PKO (1950–1952). W lutym 1953 został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa. Po wyjściu z więzienia objął funkcję wicedyrektora Zakładów Przemysłu Cukierniczego im. 22 Lipca, zaś w 1956 – dyrektora, którą pełnił do czasu przejścia na emeryturę w 1967. Za jego kadencji doszło do połączenia Zakładów Przemysłu Cukierniczego z Zakładami Syrena (d. Fabryka Czekolady Franciszek Fuchs i Synowie), podwoiła się również produkcja przemysłowa 22 Lipca[4]. W kadencji 1958–1961 wykonywał mandat radnego Stołecznej Rady Narodowej[5]. Działał jednocześnie w PZPR, zasiadając w Komitecie Ekonomicznym KW (Warszawskiego) i KC.
Publikował w Fołks Sztyme, gdzie pisał głównie na tematy ekonomiczne, a także w Biuletynie ŻIH oraz Bleter far geszychte. Zasiadał w Radzie Naukowej Żydowskiego Instytutu Historycznego, wcześniej działał w Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej. Był przewodniczącym, a następnie honorowym przewodniczącym Stowarzyszenia Żydowskiego Instytutu Historycznego. W 1986 wydał książkę Przeżycia i wspomnienia z lat okupacji, w której zebrano dotychczas publikowane przez niego artykuły, a także druki wcześniej niewydawane. Angażował się w działalność Towarzystwa Wolnej Wszechnicy Polskiej (TWWP), zasiadając w jego władzach. Był również członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, a także działaczem Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa.
Żonaty z Celiną Gitler-Barską z d. Klinkowsztejn (1901–1990)[9], mieli dwoje dzieci, w tym Irenę Landau[10].
Przypisy
↑W niektórych publikacjach Józef Gitler lub Józef Barski.
↑ abMichał Grynberg (oprac.): Pamiętniki z getta warszawskiego. Fragmenty i regesty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 372. ISBN 83-01-08364-6.
↑ abMichał Grynberg (oprac.): Pamiętniki z getta warszawskiego. Fragmenty i regesty. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 373. ISBN 83-01-08364-6.
↑W 1955 zakłady wyprodukowały 22 242 ton słodyczy, w 1960 – 26 861, zaś w 1965 – 42 166, z czego 25,6% przypadło jednak na Syrenę. Zob. Mieczysław Kozłowski, Dzieje firmy E. Wedel, Warszawa 1993, s. 70–72.
↑Radni Warszawy, „Życie Warszawy”, nr 30 z 4 lutego 1958, s. 1.
