Igrzyska olimpijskie w Sarajewie w 1984 r. były jej olimpijskim debiutem. Wspólnie z koleżankami - Anne Jahren, Britt Pettersen i Berit Aunli zdobyła złoty medal w sztafecie 4x5 km. Była także między innymi piąta w biegu na 5 km techniką klasyczną. Na igrzyskach olimpijskich w Calgary była dwukrotnie szósta: w biegach na 5 i 10 km stylem klasycznym. Podczas igrzysk w Albertville w 1992 r. wraz z Solveig Pedersen, Trude Dybendahl i Elin Nilsen zdobyła srebrny medal w sztafecie. Indywidualnie jej najlepszym wynikiem było 5. miejsce w biegu na 5 km techniką klasyczną. Igrzyska olimpijskie w Lillehammer były ostatnimi w jej karierze. Norweżki z Nybråten w składzie obroniły tytuł wicemistrzyń olimpijskich w sztafecie. Indywidualnie Inger Helene po raz trzeci w swoich startach zajęła 5. miejsce w biegu na 5 km stylem klasycznym, co było jej najlepszym wynikiem na tych igrzyskach.
W 1982 r. zadebiutowała na mistrzostwach świata biorąc udział w mistrzostwach w Oslo, gdzie wspólnie z Anette Bøe, Berit Aunli i Berit Aunli zdobyła złoty medal w sztafecie. Na swój następny start na imprezie mistrzowskiej musiała poczekać do rozgrywanych w 1989 r. mistrzostw świata w Lahti. Indywidualnie plasowała się w pierwszej dziesiątce jednak na podium nie stanęła, za to w sztafecie Norweżki z Inger Helene w składzie zdobyły brązowy medal. Także z mistrzostw świata w Val di Fiemme i mistrzostw w Falun Nybråten przywiozła brązowe medale wywalczone w sztafetach. Poza 6. miejscem w biegu na 5 km stylem klasycznym w Val di Fiemme indywidualnie zajmowała na obu tych mistrzostwach odległe pozycje. Na mistrzostwach świata w Thunder Bay osiągnęła swój największy indywidualny sukces zdobywając brązowy medal w biegu na 15 km techniką klasyczną. Ponadto razem z Marit Mikkelsplass, Elin Nilsen i Anitą Moen zdobyła srebrny medal w sztafecie.
Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnęła w sezonie 1983/1984, kiedy to zajęła 4. miejsce w klasyfikacji generalnej. Łącznie 11 razy stawała na podium, w tym 4 razy zwyciężała.