Hugo (ur. w 920 roku, zm. w 962 roku w Meaux) – arcybiskup Reims w latach 925-931 i 940-946. Przedstawiciel dynastii Herbertynów, wywodzącej się od Bernarda Longobardzkiego, nieślubnego syna Pepina (syna Karola Wielkiego). Trzecie dziecko i drugi syn hrabiego Vermandois Herberta II i Adeli, córki Roberta I, króla Franków, i jego żony Adeli. Wśród jego rodzeństwa byli m.in. Albert I de Vermandois, Herbert III Stary z Omois i Robert I de Meaux.
W 922 roku nowy arcybiskup Reims Seulf (nominat Roberta I) obiecał Herbertowi II, że w zamian za pomoc w odzyskaniu przynależnych biskupowi ziem, wyznaczy go na swego następcę. Po jego śmierci w 925 roku Herbert obsadził na stanowisku, pięcioletniego wówczas, syna Hugona. Stał się tym samym jednym z najmłodszych biskupów w historii. Hrabia wysłał w 926 roku emisariuszy do papieża Jana X, którzy podtrzymali Hugona na stanowisku. Wkrótce potem ojciec wysłał go na nauki do Auxerre, a rzeczywistą władzę sprawował biskup Abbo z Soissons. W 931 roku skonfliktowany z jego ojcem król Rudolf Burgundzki przejął kontrolę nad częścią terenów wroga, w tym Reims. Osadził na stolcu arcybiskupim Artauda, przeora klasztoru Saint-Remi. Artaud pozostał na nim, gdy w 936 roku monarchą został Ludwik IV Zamorski.
Po 940 Herbert II sprzymierzył się z Hugonem Wielkim i Wilhelmem I Długim Mieczem, udało im się przywrócić (wówczas już dwudziestoletniego i wyświęconego na diakona) Hugona na tron arcybiskupi, przy poparciu zwołanego przez nich synodu. Wkrótce mediacja Ottona I Wielkiego w Visé i szantaż względem monarchy pozwoliły na załagodzenie sporu między władcą a jego wasalami. Ludwik uznał jego panowanie duchowe i mianował na swego arcykanclerza. Działalność Hugona jako arcybiskupa została oceniona pozytywnie nawet przez Flodoarda, mimo że ten został oskarżony o spiskowanie przeciw Hugonowi Wielkiemu i Herbertowi II oraz wzięty na dwa lata w niewolę.
Po śmierci Herberta II w 943 roku jego terytoria zostały podzielone na skutek interwencji Ludwika IV i przy współudziale Hugona Wielkiego. Hugo jako arcybiskup Reims objął też okoliczne tereny. W 946 Ludwik IV Zamorski odbił Reims i usunął go z tronu biskupiego. Papież Agapit II początkowo wziął Hugona w obronę, ale w 948 został on ostatecznie odwołany i ekskomunikowany przez papieża, a na jego miejsce powołano Artolda[1]. Brat Hugona i nowy hrabia Vermandois Albert, został sojusznikiem Ludwika IV i nie dążył do przywrócenia status quo. W synodzie z Ingelheim am Rhein odwołującym Hugona brali udział Ludwik IV i król niemiecki Otton I Wielki oraz biskupi frankijscy (poza Reims i Laon).
W 961 po śmierci Artolda pojawiły się plany ponownego osadzenia Hugona jako arcybiskupa Reims, jednak sprzeciwił się im papież Jan XII i osadził tam Odelrica. W tym momencie również był on ekskomunikowany. W następnym roku zmarł powracając z pielgrzymki do Santiago de Compostela.
Bibliografia
Przypisy
- ↑ John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 175-177. ISBN 83-06-02633-0.
Biskupi Reims |
- św. Sykstus (ok. 260)
- Amantius
- św. Synicjusz (ok. 280)
- św. Amance (ok. 290)
- przed 300 – ok. 314 (Betause)
- Aprus (328–350)
- św. Maternien (350–359)
- Domitianus
- św. Donacjan (361–390)
- św. Wincenty (390–394)
- św. Sewer (394–400)
- św. Nikazy (400–407)
- Barucius
- Barnabas
- ??? – 459 (Bennage)
- św. Remigiusz (459–533)
- Romanus
- Flavius (ok. 535)
- Mappinus (ok. 549)
- Egidius (573–590)
- Romulph (590–613)
- Sonacjusz (613 – ok. 627)
- Leudigisil
- Angelbert (ok. 630)
- Lando
- przed 657–673 (św. Niward)
- św. Rieul (673 – ok. 689)
- św. Rygobert (ok. 689–717)
- Milo (717–744)
- Abel (744–748)
|
---|
Arcybiskupi Reims |
|
---|