Helmut Otto

Helmut Otto

Data i miejsce urodzenia	15 marca 1892 Antwerpia
Data i miejsce śmierci	23 czerwca 1974 Waldbröl
komisaryczny nadburmistrz Düsseldorfu
Okres	od 8 września 1937 do wrzesień 1939
Przynależność polityczna	NSDAP
Komisaryczny Prezydent Warszawy
Okres	od 4 października 1939 do 5 listopada 1939
Następca	Oskar Rudolf Dengel

Gustav Matthieu Helmut Otto (ur. 15 marca 1892 w Antwerpii, zm. 23 czerwca 1974 w Waldbröl) – niemiecki lekarz, prawnik.

Życiorys

Kształcił się w Antwerpii. Ukończył studia rolnicze i medyczne. Jako żołnierz brał udział w I wojnie światowej. Od 1921 należał do Freikorps. W 1920 uzyskał tytuł doktora medycyny i pracował jako lekarz w Solingen. Później studiował prawo i uzyskał doktorat w tej dziedzinie w 1935. Od 1931 należał do NSDAP i był lekarzem w SA. W 1931 przeszedł z SA do SS, których był członkiem do 1938. Działał na polu politycznym w Solingen, od 3 kwietnia 1933 był nadburmistrzem tego miasta. 8 września 1937 został komisarycznym nadburmistrzem Düsseldorfu.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i kapitulacji Warszawy został mianowany komisarzem rządowym na miasto stołeczne Warszawę z ramienia Szefa Zarządu Cywilnego od 4 października 1939 oraz objął funkcję wojewody (za zarządzanie miastem odpowiadał wówczas nadal prezydent Stefan Starzyński) i rozpoczął urzędowanie w pałacu Blanka^[1][2]. Wówczas otrzymał tytuł urzędowy Komisarza Rzeszy na m. st. Warszawę^[3]. 20 października tego roku wydał nakaz konfiskaty wszystkich odbiorników radiowych, co było związane z wprowadzonym zakazem słuchania radia przez Polaków^[4]. Wyjechał z Warszawy po kilku tygodniach wywożąc ze sobą duże ilości dóbr z miejskich instytucji^[5], m.in. część wyposażenia pałacu Blanka^[6].

Od czerwca 1940 do 1944 był głównym lekarzem sanitarnym Wehrmachtu w Brukseli, później do połowy maja 1945 wyższym lekarzem sztabowym w Hamburgu. Po kapitulacji III Rzeszy był internowany przez aliantów, po czym w październiku 1946 został wydany do Polski. W marcu 1948 został przewieziony do Niemiec. W czerwcu 1948 jako mniej obciążony został poddany wyrokowi denazyfikacji, utrzymanym dwa lata później po przeprowadzonym postępowaniu odwoławczym.

Przypisy

1. Niemiecki komisarz rządowy dla m. Warszawy. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 262, s. 1, 2 października 1939. 
2. Niemiecki komisarz rządowy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 264, s. 1, 4 października 1939. 
3. Komisarz Rzeszy na m. st. Warszawę. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 265, s. 1, 5 października 1939. 
4. Adam Piechowski: Losy spółdzielni mieszkaniowych w Warszawie w latach okupacji niemieckiej. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 124. ISBN 83-209-0837-X.
5. Krzysztof Dunin-Wąsowicz: Warszawa w latach 1939–1945. Państwowe Wydawnictwo Naukowe: 1984, s. 45. ISBN 83-01-04207-9.
6. Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 347. ISBN 978-83-07-03239-9.

Bibliografia

• Markus Roth: Herrenmenschen. Die deutschen Kreishauptleute im besetzten Polen - Karrierewege, Herrschaftspraxis und Nachgeschichte. Getynga: Wallstein Verlag, 2009. ISBN 978-3-8353-0477-2. Brak numerów stron w książce

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 205301235
• GND: 1139389556