Hanna Małkowska (ur. 18 sierpnia 1903 w Warszawie , zm. 14 lutego 1986 w Łodzi ) – polska aktorka , teatralna , filmowa i telewizyjna , reżyser teatralny i kierownik artystyczny teatru, pedagog .
Grób Hanny Małkowskiej na cmentarzu Powązkowskim Była praprawnuczka Wojciecha Bogusławskiego , córką dramaturga Stanisława Kozłowskiego . Była wychowanką Koła Adeptów Reduty (1921), następnie Instytutu Reduty (1922). Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim . Absolwentka kursu dla instruktorów Związku Teatrów Ludowych i do 1939 działaczka tego związku. Przed wojną występowała na scenach Warszawy , Torunia , Częstochowy i Wilna , a od 1933 także reżyserowała .
W czasie okupacji prowadziła tajne nauczanie aktorów w Warszawie. W sezonie 1944/1945 reaktywowała działalność Teatru Fredreum w Przemyślu i nadal reżyserowała. Wraz z mężem zorganizowała i prowadziła roczne Studium Dramatyczne przy tym teatrze. W lecie 1945 przeniosła się do Warszawy i zaczęła nauczać w otwartym przez męża Liceum Techniki Teatralnej. W latach 1945–1948 jako reżyser współpracowała z teatrami w Warszawie, Olsztynie , Toruniu i Kielcach .
W latach 1948–1949 reżyserowała w Teatrze Polskim w Poznaniu , a w latach 1949–1952 grała i reżyserowała w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach oraz w Radomiu . Do 1951 sprawowała też kierownictwo artystyczne sceny radomskiej. Następnie w latach 1952–1953 reżyserowała w Teatrze Nowym w Łodzi, a w latach 1953–1955 i 1956–1957 reżyserowała i występowała na deskach Teatru Powszechnego i Teatru Młodego Widza. W latach 1957–1969 grała w Teatrze im. Stefana Jaracza . W latach 1952–1954 była rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej w Łodzi , a później wieloletnim dziekanem Wydziału Aktorskiego PWSTiF (do roku 1968). Do 1983 była wykładowcą monologu klasycznego. Zasłużony członek ZASP -u.
Występowała również w Teatrze Telewizji , m.in. w spektaklach: Niemcy Leona Kruczkowskiego w reż. Feliksa Żukowskiego (1968), Gra o Herodzie Witolda Wandurskiego w reż. Czesława Staszewskiego (1969), Tam i gdzie indziej Stanisławy Fleszarowej-Muskat w reż. Juliana Dziedziny (1970), Jegor Bułyczow Maksima Gorkiego w reż. Feliksa Żukowskiego (1971) oraz w przedstawieniach Sonata widm Augusta Strindberga w reż. Jerzego Grzegorzewskiego (1972) i Tak jest, jak się państwu zdaje Luigiego Pirandello w reż. Laco Adamíka (1976).
Opublikowała m.in. Wspomnienia z Reduty (1960) i Teatr mojego życia (1976).
Była trzecią żoną Witolda Małkowskiego , malarza, scenografa i pedagoga.
Zmarła w Łodzi, pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 25-3-10,11)[1]
Filmografia
Ordery i odznaczenia
Nagrody
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
