Główna Biblioteka Komunikacyjna

Główna Biblioteka Komunikacyjna
	; Część kompleksu Ministerstwa Infrastruktury, w którym mieści się Główna Biblioteka Komunikacyjna
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Adres	ul. Tytusa Chałubińskiego 4/6; 00-928 Warszawa
Właściciel	Ministerstwo Infrastruktury
Kierownik	Małgorzata Tyszka
Data założenia	1919
Rodzaje zbiorów	książki, akty prawne z zakresu transportu, czasopisma branżowe, beletrystyka
Biblioteki partnerskie	biblioteki okręgowe spółki PKP PLK
	Położenie na mapie Warszawy Główna Biblioteka Komunikacyjna
	Położenie na mapie Polski Główna Biblioteka Komunikacyjna
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Główna Biblioteka Komunikacyjna
	52°13′28,978″N 21°00′15,080″E/52,224716 21,004189
	Strona internetowa

Główna Biblioteka Komunikacyjna – instytucja biblioteczna podległa Ministerstwu Infrastruktury (dawniej Ministerstwo Kolei Żelaznych, Ministerstwo Komunikacji, Ministerstwo Transportu i Budownictwa, Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa) utworzona decyzją Ministerstwa Kolei Żelaznych w 1919 jako ośrodek gromadzący literaturę i akty prawne z zakresu komunikacji (transport, łączność).

Biblioteka mieści się w gmachu ministerstwa przy ul. Tytusa Chałubińskiego 4/6. Działa na rzecz ministerstwa i jednocześnie jako publiczna biblioteka naukowa stanowi ogniwo krajowej sieci bibliotecznej i informacyjnej.

Historia

W listopadzie 1919 Ministerstwo Kolei Żelaznych podjęło decyzję o utworzeniu w Warszawie biblioteki naukowej dla tego resortu, gromadzącej od tego momentu krajową i zagraniczną literaturę z zakresu prawnej, ekonomicznej i technicznej problematyki kolejnictwa^[1]. Pierwszym kierownikiem biblioteki został Józef Łabuński^[1].

Zbiory do organizowanej biblioteki pochodziły z częściowo zachowanych księgozbiorów byłego Zarządu Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, byłego Zarządu Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej oraz istniejącej w czasie I wojny światowej niemieckiej Dyrekcji Kolejowej w Warszawie. Były to materiały w językach polskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim. Do biblioteki zaczęły napływać również archiwalia. Leopold Kronenberg przekazał jej ponad 80 tomów protokołów z posiedzeń rad zarządzających drogami żelaznymi Warszawsko-Wiedeńską, Nadwiślańską i Terespolską. W bibliotece znalazły się plany, mapy i rysunki o dużej wartości historycznej, m.in. projekty regulacji rzek z okresu Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego^[1].

W 1932, z chwilą powstania Ministerstwa Komunikacji, które przejęło również funkcje dotychczasowego Ministerstwa Kolei Żelaznych, zadania i profil biblioteki uległy zasadniczej zmianie. Biblioteka stała się centralnym ośrodkiem gromadzenia i upowszechniania piśmiennictwa fachowego, obejmującego wszystkie działy komunikacji kolejowej, drogowej, wodnej i lotnictwa cywilnego. W 1935 biblioteka rozpoczęła opracowywanie i wydawanie "Komunikatów", zawierających przegląd ważniejszych artykułów publikowanych w czasopismach zagranicznych. Co miesiąc biblioteka publikowała "Wykaz ważniejszych przybytków" i raz w roku "Wykaz czasopism otrzymywanych przez prenumeratę, wymianę i dary". Działalność biblioteki przerwała wojna.

W czerwcu 1945 biblioteka wznowiła działalność^[2]. W 1950 zostaje utworzona w jednostkach resortu komunikacji sieć bibliotek fachowych, która w 1961 zostaje przekształcona w sieć ośrodków informacji technicznej i ekonomicznej. Sieć stanowiły Resortowy Ośrodek Informacji Technicznej i Ekonomicznej Komunikacji, obejmujący Główną Bibliotekę Komunikacyjną, branżowe ośrodki informacji zlokalizowane w resortowych instytutach naukowo-badawczych, ośrodki okręgowe i zakładowe w przedsiębiorstwach.

W 1968 Główna Biblioteka Komunikacyjna uzyskała status biblioteki naukowej.