Był synem cara Aleksandra I i Heleny z Dzierżanowskich Rautenstrauchowej. Świadczy o tym zachowana korespondencja matki z carem i wieloletnie zapomogi, jakie dwór petersburski wysyłał na jego wychowanie i wykształcenie. Sam podawał się za syna Pawła Ehrenberga[2], piekarza warszawskiego, który chyba mu tylko nadał nazwisko, podając go do chrztu, i Weroniki z Dzierżanowskich. Wychowywał się w domu carskiego ministra barona von Mohrenheima.
W latach 1825–1830 Ehrenberg uczęszczał do Liceum Warszawskiego. Maturę zdał prywatnie w roku 1832, po zamknięciu liceum przez władze rosyjskie. Działalność konspiracyjną rozpoczął w 1833. W 1836 został członkiem Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Prowadził agitację wśród ludu oraz tajne wykłady. Aresztowany po raz pierwszy w 1837. Za działalność konspiracyjną w 1838 roku skazano go w imieniu cara Mikołaja I na śmierć. Ułaskawiony w ostatniej chwili, został zesłany na Syberię, gdzie przebywał do 1859 roku. Po powrocie z zesłania wrócił do Warszawy, gdzie natychmiast osadzono go powtórnie w więzieniu. Współpracował z „Gazetą Polską”, „Gazetą Warszawską”, „Biblioteką Warszawską”. Żonaty z Felicją z Pancerów, a następnie z jej siostrą Emilią[2], miał syna Kazimierza (1870–1932), redaktora „Czasu”. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Y, wsch.).
Twórczość
Gustaw Ehrenberg debiutował rozprawami z estetyki. Był autorem zbiorku poezji Dźwięki minionych lat, który oficjalnie ukazał się w Paryżu w 1848 roku[3]. Opublikowano w nim po raz pierwszy polską pieśń rewolucyjną Gdy naród do boju wystąpił z orężem, napisaną przez Ehrenberga w 1836. Wiersz ten, odnoszący się do wydarzeń powstania listopadowego, przeciwstawiał kunktatorskich magnatów patriotycznie nastawionemu ludowi.
↑Wszystkie XIX-wieczne edycje przekładu Gustawa Ehrenberga oraz omówienie jego sylwetki i dorobku przekładowego dostępne są w cyfrowym repozytorium Polski Szekspir UW.
,N,_Rakowice_Cemetery,_26_Rakowicka_street,_Krak%C3%B3w,_Poland.jpg)
