Jej początkiem jest powołane przez Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego Sudeckie Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Jeleniej Górze, obejmujące od 1952 swoją działalnością Karkonosze, Góry Wałbrzyskie i Masyw Śnieżnika. W 1956 powołano podgrupę Grupy Sudeckiej GOPR PTTK – sekcję operacyjną w Polanicy-Zdroju prowadzącą służbę górską w miejscach o największym nasileniu ruchu turystycznego i wzmocnioną przez ratowników zawodowych. Latem ratownicy pełnili stałe dyżury na Szczelińcu, zimą stałe dyżury w schroniskach na Śnieżniku i w Zieleńcu oraz dyżury sobotnio-niedzielne w schronisku „Spalona”[1].
Powołanie Grupy
31 sierpnia 1976 na podstawie uchwały Rady Naczelnej GOPR Grupa Sudecka została rozwiązana. Jednocześnie powołano dwie nowe grupy regionalne GOPR: Grupę Karkonoską w Jeleniej Górze oraz Grupę Wałbrzysko-Kłodzką z siedzibą w Wałbrzychu, której naczelnikiem został Stanisław Ządek, a w skład zarządu weszli Teodor Schubert – prezes, członkowie: Stanisław Fraus i Donat Toczyński z Polanicy-Zdroju, Józef Husejko, Zygmunt Jodłowski[2].
Stanisław Fraus został też kierownikiem sekcji operacyjnej Kłodzko, która na prowadziła dyżury stałe – zimą w schroniskach: „Orlica”, „Na Śnieżniku” i dodatkowo dyżury sobotnio-niedzielne w schroniskach „Orzeł” i „Spalona”. Dyżury pełniono również w punktach ratunkowych w narciarskich rejonach przywyciągowych Duszniki-Zdrój i Dzikowiec. Na Przełęczy Sokolej w Górach Sowich i Przełęczy Spalonej w Górach Bystrzyckich ustawiono własne domki, zmodernizowano również wyposażenie stacji i punktów ratunkowych[1]. W 1977 GOPR został zarejestrowany jako samodzielne stowarzyszenie i wystąpił ze struktur PTTK.
Od 1 stycznia 2020 Grupa zmieniła nazwę na Grupa Sudecka GOPR. Jest to powrót do historycznej nazwy obowiązującej do 1976[3][4].
Na ziemi kłodzkiej ratownicy dyżurują w stacjach ratunkowych: Zieleniec, Spalona, Międzygórze oraz punktach: Czarna Góra, Szczeliniec, Kamienica. W latach 1994–2006 przeprowadzono 1123 interwencje, 3494 akcje ratunkowe i 93 wyprawy poszukiwawcze[1]. W latach 90. Grupa otrzymała własny obiekt w Międzygórzu przeznaczony na stację ratunkową oraz centralne miejsce szkoleń, a w 2004 ukończono stację w Zieleńcu[2], obecnie również ośrodek szkoleniowy[6].
Grupa dysponuje samochodami terenowymi, czterokołowymi quadami i skuterami śnieżnymi, detektorami lawinowymi, defibrylatorami oraz odbiornikami GPS. Grupa prowadzi szkolenia i współpracuje z ratownikami innych grup regionalnych GOPR, górskich służb ratowniczych z Czech i Niemiec oraz ratownictwa górniczego, straży pożarnej, policji i BOR[1]. GOPR realizuje zadania z zakresu ratownictwa górskiego dzięki środkom finansowym MSW[2].
Ratownicy
Ratownikami są ludzie różnych zawodów. W 2002 na zjeździe w Zakopanem godność członków honorowych GOPR nadano m.in. Stanisławowi Ządkowi i Stanisławowi Frausowi, a kilkunastu ratowników uzyskało stopnie instruktorskie ratownictwa górskiego[1]. Inni członkowie honorowi to: Stanisław Maksymowicz, prekursor w organizacji systemu szkoleń ratownictwa z powietrza (jako pierwszy ratownik GOPR ukończył w 1987 organizowany przez Österreichischer Bergrettungsdienst kurs takiego ratownictwa), Władysław Puzoń, Franciszek Stefanowicz, Teodor Schubert, Lesław Załubko, Jerzy Adamus, Władysław Biskup[7].
Władze (wybór)
W 2014 członkami zarządu Wałbrzysko-Kłodzkiej Grupy GOPR byli m.in.: Arkadiusz Kitkowski – prezes, Bartosz Małek; naczelnikiem Służby Górskiej był Zdzisław Wiatr, szefem wyszkolenia – Zbigniew Jagielaszek[8].
18 lipca 2016 naczelnikiem Służby Górskiej został Mariusz Rzepecki, kierownikiem Sekcji Operacyjnej Kłodzko – Tomasz Lipiński[9].
W 2020 członkami zarządu Sudeckiej Grupy GOPR byli m.in.: Jacek Koziarek – prezes; Łukasz Pokorski – do 1 września 2020 naczelnik Służby Górskiej; szef szkolenia, a od 1 września 2020 naczelnik Służby Górskiej – Mariusz Grudzień[10][11].