Pirelli United States Grand Prix
Austin, Stany Zjednoczone
1959–1980, 1984, 1989–1991, 2000–2007, 2012–2019, od 2021
5,516 km
56
308,896 km
Carlos Sainz Jr.(1:34,356, Ferrari)
Max Verstappen(1:42:11,687, Red Bull)Lewis Hamilton(+5,023, Mercedes)Charles Leclerc(+7,501, Ferrari)
George Russell(1:38,788, Mercedes)
Grand Prix Stanów Zjednoczonych – wyścig organizowany nieregularnie, w różnych miejscach, od roku 1908. Od sezonu 1959 pojawiał się w kalendarzu Formuły 1 jako eliminacja Mistrzostw Świata.
W pierwszych latach istnienia Formuły 1, wyścig Indianapolis 500 był jedną z jej eliminacji. Mimo tego żaden z regularnych kierowców nie pojawiał się tam, wyjątkiem był Alberto Ascari w 1952 r. Dopiero siedem lat później oficjalna eliminacja Formuły 1 w Stanach przyciągnęła liczących się kierowców tego sportu.
Seria American Grand Prize organizowała Grand Prix Stanów Zjednoczonych w 1908 r. i od 1910 do 1916 r.
Rosjanin Alec Ulman zorganizował pierwsze Amerykańskiej Grand Prix Formuły 1. Eliminacja odbyła się na ulicznym torze w Sebring na Florydzie w grudniu 1959 r., jako ostatni wyścig sezonu. Na starcie znalazło się siedmiu Amerykanów, ale Bruce McLaren z Nowej Zelandii okazał się najlepszy. Była to jego pierwsza wygrana i był on w tamtym czasie najmłodszym zwycięzcą Grand Prix. McLaren objął prowadzanie po tym jak w samochodzie Jacka Brabhama zabrakło paliwa. Brabham został zmuszony do przepchania swojego samochodu do linii mety, mimo tego został sklasyfikowany na czwartej pozycji i zdobył tytuł mistrza świata kierowców, a jego zespołowi zapewnił pierwszy tytuł mistrza świata konstruktorów. Mimo tego, że wyścig był bardzo emocjonujący, organizatorzy uznali go za nieudany.
Ulman przeniósł wyścig na tor Riverside International Raceway w Riverside w Kalifornii w 1960 r. Wyścig na prywatnym Lotusie, wygrał Stirling Moss, który startował z pole position. Eliminacja podobnie jak w Sebring nie została dobrze odebrana.
W sezonie 1961 Grand Prix Stanów Zjednoczonych zawitało w Watkins Glen w stanie Nowy Jork. Wyścig był fascynujący i przez najbliższe dwadzieścia lat przyciągał tłumy kibiców, którzy zbierali się na wzgórzach w północnej części stanu. Była to wtedy jedna z najbardziej popularnych eliminacji sezonu wśród kierowców i stajni. Trzykrotnie, w latach 1965, 1970 i 1972 Grand Prix otrzymywało nagrodę za najlepszą organizację.
Gdy z kalendarza, po zaledwie dwóch latach organizowania, usunięto Grand Prix Las Vegas, pojawiły się plany zorganizowania Grand Prix Nowego Jorku w 1983 r., ale ostatecznie zrezygnowano z nich. Wyścig w Long Beach został usunięty z kalendarza rok później, a wyścig na torze w Detroit został zastąpiony w sezonie 1984 przez eliminacje w Dallas, na terenie kompleksu Fair Park. Gdy eliminacji okazała się klapą, Stany Zjednoczone miały do dyspozycji tylko tor w Detroit. 5 lat później, Formuła 1 powróciła na tor uliczny w Phoenix. Przez trzy lata obecności w kalendarzu F1, eliminacja w Phoenix nie odniosła większego sukcesu, a po jej usunięciu po sezonie 1991 zrezygnowano z organizacji Grand Prix.
W sezonie 2000 odbyło się kolejne Grand Prix Stanów Zjednoczonych, tym razem na legendarnym torze Indianapolis Motor Speedway. Wyścigu nie zorganizowano jednak na standardowej, owalnej konfiguracji toru. Na potrzeby Formuły 1 wewnątrz owalu wybudowano dodatkowy tor, dzięki temu składa się on obecnie z trzynastu zakrętów (czterech w prawo i dziewięciu w lewo). W przeciwieństwie do większości amerykańskich serii wyścigowych (np. NASCAR) kierowcy F1 jeżdżą na torze zgodnie z wskazówkami zegara. Na trybunach w 2000 r. zasiadło 225 tys. kibiców – w owym czasie była to rekordowa liczba. Zwycięstwo Michaela Schumachera było drugim z czterech do końca sezonu, dzięki nim wyprzedził w klasyfikacji Mikę Häkkinena i zdobył swój trzeci tytuł mistrza świata kierowców.
W sezonie 2001 wyścig odbył się zaledwie trzy tygodnie po wydarzeniach z 11 września i wielu kierowców uczciło pamięć ofiar specjalnymi malowaniami samochodów i kasków. Mika Häkkinen odniósł ostatnie zwycięstwo w karierze.
Wyścig w sezonie 2002 zdominował ponownie Michael Schumacher, który na ostatnim okrążeniu zwolnił i przeliczył się wjeżdżając na metę równo z Rubensem Barrichello, kolegą z zespołu Ferrari. Ostatecznie musiał zadowolić się drugą pozycją, tracąc do Brazylijczyka 0,011 sek.
Rok później Schumacher nie popełnił takiego błędu i odniósł ważne zwycięstwo w walce o tytuł. W dużym stopniu przyczyniły się do tego opady deszczu, które faworyzowały kierowców z oponami Bridgestone. W sezonie 2004 wyścig przeniesiono na lato i odbywał się on w tydzień po wyścigu w sąsiedniej Kanadzie, a kolejne zwycięstwo odnotował Schumacher.
Najłatwiejsze zwycięstwo Schumachera na tym torze w sezonie 2005 było spowodowane problemami 7 stajni jeżdżących na oponach Michelin. W rezultacie na starcie do wyścigu stawiło się tylko sześciu kierowców: Michael Schumacher i Rubens Barrichello z Ferrari, Tiago Monteiro i Narain Karthikeyan z Jordana oraz Christijan Albers i Patrick Friesacher z Minardi. Wyścig uznano za farsę, a wielu komentatorów uważało, że Formuła 1 może już nie powrócić do Stanów Zjednoczonych.
W sezonie 2006 kolejne zwycięstwo Schumachera oraz drugie miejsce Felipe Massy urealniły szansę Ferrari na wywalczenie tytułów, po początkowej dominacji Renault w tamtym sezonie. W sezonie 2007 miała miejsce ostatnia przed pięcioletnią przerwą wizyta Formuły 1 w USA. Na torze Indianapolis wygrał Lewis Hamilton. Nieobecny wówczas był Robert Kubica, którego nie dopuszczono do wyścigu po kraksie w Montrealu tydzień wcześniej.
W sezonie 2012 Grand Prix Stanów Zjednoczonych wróciło do kalendarza Formuły 1, po pięciu latach przerwy. Grand Prix odbyła się 18 listopada na torze w Austin. Na Circuit of the Americas zwyciężył Lewis Hamilton, tym samym odnosząc drugie z rzędu zwycięstwo w Stanach Zjednoczonych.
Liczba zwycięstw (kierowcy)
Liczba zwycięstw (konstruktorzy)
Liczba zwycięstw (producenci silników)