PROFILBARU.COM

Goworek
	; Leszek Biały i wojewoda Goworek, obraz Daniela Kondratowicza
	; Rawicz
Data śmierci	między (1212–1223)

Ten artykuł od 2018-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Goworek z rodu Rawiczów (zm. między 1212 a 1223), wojewoda sandomierski i kasztelan krakowski.

W 1195 roku brał udział w bitwie nad Mozgawą po stronie księcia Leszka Białego i jego młodszego brata Konrada, lecz został pojmany przez książąt śląskich Mieszka I Plątonogiego i Jarosława opolskiego (zwolenników Mieszka III Starego) i zwolniony kilka miesięcy później po zapłaceniu okupu. W 1202 roku rycerstwo krakowskie z wojewodą krakowskim Mikołajem na czele oferowało Leszkowi tron w Krakowie (dzielnicę senioralną) pod warunkiem odsunięcia od siebie Goworka, który był jego doradcą. Goworek gotów był ustąpić, ale Leszek odmówił wszelkich układów. Po śmierci Mikołaja i objęciu tronu krakowskiego przez Leszka (prawdopodobnie w 1206 roku) Goworek został mianowany kasztelanem krakowskim.

Szymon Starowolski w swym dziele Sarmatiae Bellatores (pol.: Wojownicy sarmaccy) z roku 1631 napisał Grób jego ozdobimy takim napisem o jego cnotach: Przybyszu podziwiaj wierność, stałość, męstwo tego, kto tu jest pochowany. Był to wojewoda sandomierski Goworek, doradca Leszka Białego. Aby zapewnić sławę swego księcia, często zawzięcie walczył z Rusią, pełniąc nawet obowiązki żołnierza. Aby mu dać dowód swego oddania, udał się nawet później na wygnanie, aby mu nie być przeszkodą do objęcia księstwa, aby wszystkim okazać swą nieskazitelność, nigdy nie dał się przekupić darami nieżyczliwych księciu, a nawet część swoich dóbr przekazał temu, któremu był przez całe życie oddany. Zaiste wielki to i stateczny senator! Zaprawdę wraz z nim złożona tu jest uczciwość i nieskazitelność sarmacka^{[potrzebny przypis]}