Po I wojnie światowej w niepodległej Czechosłowacji związał się z ruchem Precz od Wiednia, precz od Rzymu. Przystąpił do modernistycznej grupy duchownych katolickich, która w 1920 założyła narodowy Kościół Czechosłowacki.
W 1921 Matěj Pavlík został wybrany biskupem śląsko-morawskim Kościoła Czechosłowackiego. Jako sympatyk słowiańskiej tradycji liturgicznej był emisariuszem w kontaktach z prawosławnymi hierarchami kościelnymi na Bałkanach. Prowadził negocjacje w celu uzyskania dla biskupów Kościoła Czechosłowackiego sukcesji apostolskiej.
W 1921 wstąpił do prawosławnego klasztoru. Na pamiątkę pierwszego słowiańskiego metropolity morawskiego przyjął imię zakonne Gorazd. 25 września 1921 otrzymał chirotonię biskupią w obrządku bizantyjskim z rąk patriarchy Serbii, Dymitra[2]. Jako propagator obrządku wschodniego nie mógł dojść do porozumienia w kwestiach doktrynalnych z czeskim teologiem Karelem Farskim. W 1924 wraz z częścią wiernych odszedł z Kościoła Czechosłowackiego zakładając Kościół Prawosławny Czechosłowacji.
Biskup Gorazd II zginął śmiercią męczeńską rozstrzelany przez Niemców 4 września 1942 na strzelnicy w Kobylisach. Była to kara za udział prawosławnych w ukrywaniu zamachowców na życie Reinharda Heydricha.
Gorazd został kanonizowany przez Kościół Prawosławny Czechosłowacji w 1987 i jest największym jego współczesnym świętym[1].
W ikonografii święty Gorazd przedstawiany jest jako starszy mężczyzna w liturgicznych biskupich szatach, przyozdobionych krzyżami oraz z mitrą na głowie. Ma krótką, przyprószoną siwizną brodę. Prawą dłoń unosi w błogosławieństwie, w lewej trzyma Ewangelię.
.jpg)
