Już od dzieciństwa zdradzał umiejętności artystyczne. W Taborze skończył gimnazjum, a następnie studiował w latach 1887–1890 na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze (prof. Maksymilian Pirner). Z uwagi na wrodzony daltonizm, który uniemożliwiał częściowe rozeznawanie barw, za radą profesorów, przeszedł do Miejskiej Szkoły Wzornictwa w Pradze (nauczyciel Józef Maudr).
Bílek uzyskał stypendium od Wojciecha Lanny i w 1891 wyjechał do Paryża, gdzie studiował na prywatnej Akademii Colarossiego u prof. Injalberta. Tutaj zapoznał się z czeskim środowiskiem artystycznym, które przebywało w stolicy Francji (np. Alfons Mucha), a także ze Stanisławem Wyspiańskim. Wtedy też powstały pierwsze dzieła rzeźbiarskie Bílka, inspirowane religijnie (np. Golgota). Z uwagi na wewnętrzne tarcia w środowisku odebrano jednak w tym czasie artyście stypendium.
Okres chynowski i praski
Po powrocie z jednorocznej służby wojskowej (1893) założył pracownię rzeźbiarską w Chynowie. W 1902 ożenił się i przeprowadził do Pragi. Wrócił do Chynowa w 1939 w czasie niemieckiej okupacji stolicy Czech. Pochowano go na miejskim cmentarzu w Pradze, pod własną monumentalną rzeźbą Modlitba nad hroby z roku 1905 (zniszczona przez upadające drzewo, zrekonstruowana w 1980). Na domu rodzinnym umieszczono tablicę pamiątkową. W Pradze małżeństwo Bílków mieszkało pod wieloma adresami (Nowe Młyny, Smíchov, Bubeneč).
Stosunek do Kościoła
Artysta był bardzo pobożny od samego dzieciństwa, kiedy to pełnił rolę ministranta. Z uwagi na głęboką pobożność, często wchodził w konflikty z Kościołem katolickim. W 1920 wstąpił do Czechosłowackiego Kościoła Husyckiego i został jego oficjalnym artystą. W kościele tym uchodził za mistyka.
Artysta
František Bílek był przede wszystkim rzeźbiarzem – przedstawicielem epoki symbolizmu i secesji. Uprawiał jednak także inne dziedziny sztuki – grafikę, ceramikę, kreślarstwo, ilustratorstwo, wzornictwo i projektowanie artystycznych okładek do książek. Okazał się także znakomitym architektem.
Początkowo w dziełach artysty dominowała zaduma nad winami człowieka, ale stopniowo pojawiła się i zaczęła przeważać, nadzieja na odkupienie. Na podstawie biblijnych przykładów tworzył wzorce rodziny i postacie czeskich bohaterów duchowych (Jan Hus, Jan Žižka i inni). Rzeźby Bílka nie były tylko typowymi postaciami – wyrażały także całe postawy duchowe i związane z nimi oceny ludzkiego postępowania (w tym również w kontekście narodowym). W grafikach artysta wykorzystywał często motyw ognia, wody, księżyca, a także postaci księdza u ołtarza.
Doczesne życie postrzegał jako więzienie. Człowiek był dla niego istotą nieuchronnie skazaną na niepewność[1].