Uczył się w C. K. Gimnazjum w Kołomyi, gdzie w 1879 z wynikiem celującym ukończył VIII klasę i otrzymał „chlubne świadectwo dojrzałości”[2]. Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[3]. W 1883 przybył do Bośni i Hercegowiny[4], gdzie występował pod imieniem Franjo[5]. Był wiceprezesem Sądu Apelacyjnego[6] oraz do 1918 jednym z prezydentów senatu Wyższego Sądu w Sarajewie[7]. Pracował także jako adwokat (miał biuro pod adresem Ferhadija 1)[4]. Jako teoretyk specjalizował się w lokalnym prawie cywilnym[4]. Wymieniany wśród czołowych austro-węgierskich badaczy prawa szariatu[4][5]. Bezpośrednio po I wojnie światowej zaangażował się w pomaganie w powrocie do nowo odrodzonej Polski zamieszkujących Bośnię i Hercegowinę Polaków oraz ewidencjonowanie wracających tędy z frontu polskich żołnierzy. Ze względu na prowadzoną już działalność oraz posiadane w Sarajewie kontakty, 23 września 1919 Ministerstwo Spraw Zagranicznych powołało go na konsula honorowego RP[4] (według innego źródła w listopadzie 1918)[6]. Konsulat mieścił się w prestiżowej willi Mandić(inne języki) na ulicy Petrakijina. Głównym zadaniem w tamtym czasie było zorganizowanie repatriacji do nowo odrodzonej Polski mieszkających w Bośni Polaków. Obejmowało to m.in. organizację transportów kolejowych, potwierdzanie tożsamości wyjeżdżających, przyznawanie wiz. Placówka prowadziła także typowo konsularne sprawy, np. związane z wydawaniem dokumentów czy stwierdzeniem obywatelstwa polskiego chłopów z Galicji mieszkających w północnej Bośni. Po zrealizowaniu swojego podstawowego zadania, w styczniu 1921 konsulat zakończył działalność[4].
Po powrocie z Sarajewa od 31 stycznia 1921 pełnił funkcję dyrektora Sądu Okręgowego w Starogardzie[4]. Pod koniec 1921 został awansowany na sędziego Sądu Apelacyjnego w Toruniu. W 1925 przeszedł w stan spoczynku[6]. Specjalizował się w postępowaniu egzekucyjnym[3]. Udzielał się w Toruńskim Towarzystwie Prawniczym, publikował w „Nowym Procesie Cywilnym”, „Czasopiśmie Adwokatów Polskich”, „Przeglądzie Sądowym”, „Palestrze”, „Głosie Sądownictwa”[4].
Franjo Kruszelnicki: Gragjanski postupak. Za Bosnu i Hercegovinu. Mostar: Štamparsko-umjetnički zavod Pachera i Kisića, 1903, s. 510. (serb.-chorw.).
Franjo Kruszelnicki: Sistem ovršnoga i osigurnoga postupka za Bosnu i Hercegovinu. Zagreb: Dionička tiskara, 1905, s. 132. (chorw.).
Franjo Kruszelnicki: Komentar zakonu od 2. marta 1887. za Bosnu i Hercegovinu. O pobijanju pravnih djela glede imovine insolventna dužnika. Sarajevo: Knjižara Leona Finzia, 1912, s. 128. (chorw.).
Franjo Kruszelnicki: Kazneni zakon o zločinstvima i prestupcima za Bosnu i Hercegovinu. Sa objema novelama kaznenom zakonu i sa zakonom o lihvi: Zakon o kamatama: Zakon o stampi. Sarajevo: Leon Finzi, 1914, s. 176. (serb.-chorw.).
Franjo Kruszelnicki: Osnovi hipotekarnoga prava po općem građanskom zakoniku s obzirom na Gruntornički zakon za Bosnu i Hercegovinu. Sarajevo: Zemaljska štamparija, 1914, s. 114. (bośn.).
Franjo Kruszelnicki, Salih Mutapčić: Postupak pred šerijatskim sudovima u Bosni i Hercegovini. Zagreb: Dionička tiskara, 1917, s. 79. (chorw.).
Franjo Kruszelnicki: Građanski parnični postupnik za Bosnu i Hercegovinu. S novelom gr. p. p. i drugim naredbama i upustvima za sudove. Sarajevo: L. Finzi, 1918, s. 296. (chorw.).
Franciszek Kruszelnicki: Zarys systemu polskiego prawa egzekucyjnego i zabezpieczającego. Warszawa: Bibljoteka Prawnicza, 1934, s. 238. OCLC750480287.
↑ abcdefghTomasz JacekT.J.LisTomasz JacekT.J., Działalność pierwszego polskiego konsulatu honorowego w Sarajewie, [w:] W kręgu dyplomacji i polityki. W 100-lecie nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską a Jugosławią, Bydgoszcz: Wydawnictwo Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego, 2020, s. 42–57, ISBN 978-83-8018-328-5, OCLC1242165575.
