Ten artykuł dotyczy kardynała. Zobacz też: Franciszek Borgiasz, święty katolicki, generał zakonu jezuiów.Francisco de Borja (ur. w 1441 w Xàtivie, zm. 4 listopada 1511 w Reggio nell’Emilia) – hiszpański kardynał.
Życiorys
Urodził się w 1441 roku, w Xàtivie[1]. W młodości był kanonikiem kapituły katedralnej w Walencji i protonotariuszem apostolskim[2]. 19 sierpnia 1495 roku został wybrany biskupem Teano, a 6 listopada 1499 mianowano go arcybiskupem Cosenzy[1]. Po nominacji pozostał administratorem diecezji Teano, z której zrezygnował w 1508 roku[2]. 28 września 1500 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Cecilia[1]. W 1501 roku został mianowany legatem w Kampanii, a wkrótce potem został nauczycielem Giovanniego Borgii[2]. W latach 1503–1504 pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów[2]. W 1510 wystąpił przeciwko Juliuszowie II, pisząc do niego list z Ferrary, w którym wezwał go do uczestnictwa w soborze w Pizie[2]. Kardynał został pozbawiony godności kościelnych i ekskomunikowany 24 października 1511 roku[2]. Ponieważ był ciężko chory, nie uczestniczył w soborze, jednak oddał swoje prerogatywy pięciu innym kardynałom[2]. Wraz z nim, anatemą zostali objęci Bernardino Lopez de Carvajal, Guillaume Briçonnet i René de Prie, jednak wszyscy zostali zrehabilitowani w 1513 roku przez Leona X (z wyjątkiem Borjy, który już wówczas nie żył)[2]. W 1511 roku był również protoprezbiterem[2]. Zmarł 4 listopada 1511 roku w Reggio nell’Emilia[2].
Przypisy
| Do roku 1378 |
|
|---|
| Wielka schizma | | Obediencja rzymska |
|
|---|
| Obediencja awiniońska |
|
|---|
| Obediencja pizańska |
|
|---|
|
|---|
| Od 1415 |
|
|---|
