W 1932 była notowana w pierwszej dziesiątce najbardziej dochodowych amerykańskich aktorek (5. lokata)[33]. Jedenaście produkcji z jej udziałem zestawiano w pierwszej dziesiątce podsumowań roku w box offisie. Sześć filmów, w których wzięła udział, było nominowanych przynajmniej do jednego Oscara w każdej kategorii. Również sześć produkcji z udziałem Garbo, po uwzględnieniu inflacji, przekroczyło sumę 100 milionów dolarów dochodu z biletów na rynku krajowym[34].
Erik A. Petschler, reżyser filmu Petter włóczęga (1922), zachęcił Garbo do podjęcia nauki w Królewskim Teatrze Dramatycznym w Sztokholmie[51][52]. Na egzamin wstępny Signe Enwall przygotowała jej trzy fragmenty sztuk – monolog z trzeciego aktu PisklątSelmy Lagerlöf, scenę z pierwszego aktu Madame Sans-GêneVictoriena Sardou i monolog Elidy z Oblubienicy morzaHenrika Ibsena[52][53]. Wygłosiwszy wszystkie trzy fragmenty została przyjęta[54][55], choć zdaniem Davida Breta zdołała zaprezentować jeden fragment, po czym jej przerwano, a trzy dni później poinformowano, że została wybrana razem z dziesiątką innych studentów, spośród trzystu kandydatów[d][57]. W ciągu pierwszych miesięcy nauki stała się prekursorką metody Stanisławskiego[58]. Lubiła zajęcia z deklamacji oraz te aspekty ruchu scenicznego, które wymagały odzwierciedlenia emocji[55][59].
W 1922 debiutowała jako Madam de Ligneray w sztuce The Beautiful AdventureGastona Armana de Caillaveta i Roberta de Flersa, wypowiadając kwestię liczącą sześć słów[60]. Na pierwszym roku zagrała też m.in. rolę prostytutki w inscenizacji AbschiedssouperArthura Schnitzlera, służącą damy w sztuce J.M. BarriegoNieporównany Crichton, Hermionę w Zimowej opowieściWilliama Shakespeare’a[58][61], a także Katri w fińskiej sztuce Daniel Hjort[60][61]. Barry Paris kreację Hermiony w jej wykonaniu opisywał jako „czarującą”[60]. Zagrawszy główną rolę kobiecą w melodramacie Gdy zmysły grają (1924) w reżyserii Mauritza Stillera, aktorka powróciła do Królewskiego Teatru Dramatycznego, gdzie zwiększono jej stypendium o 30 dolarów (150 koron) miesięcznie[62][63]. Występowała w rosyjskim dramacie Jesienne skrzypce i Niewidzialnym człowiekuPära Lagerkvista, wcielając się w prostytutkę[64]. Drobna rola Mariette, recepcjonistki lekarza w farsieJules’a RomainsaKnock, czyli triumf medycyny, była jej ostatnią kreacją teatralną[64]. W marcu zrezygnowała z kontynuowania nauki na rzecz kariery filmowej oraz dalszej edukacji pod kierownictwem Stillera[62].
Najbardziej lubiła role męskie w rosyjskich dziełach klasycznych: „Choć nie lubię mężczyzn przebierających się za kobiety, jest coś szczególnie ekscytującego w oglądaniu kobiety przebranej za mężczyznę” – argumentowała[58].
↑Jest to rok premiery. O ile to możliwe, data premiery narzuca kolejność filmów w tej tabeli.
↑Zachował się jedynie 9-minutowy fragment filmu, który w 1993 odnaleziono w moskiewskim archiwum, zawierający napisy wykonane cyrylicą[39]. Według innych źródeł ocalał tylko jego zwiastun[40].
↑Obsadzenie Garbo i Gilberta w roli samych siebie było pomysłem Louisa B. Mayera, który chciał przekonać opinię publiczną, że dwójka aktorów odnowiła swój związek (w owym czasie dziennikarka i felietonistka Rilla Page Palmborg informowała o bliskiej relacji Garbo z Lilyan Tashman)[43].
↑Według wersji przedstawionej przez Alexandra Walkera Garbo zdołała wygłosić dwa fragmenty sztuk (Lagerlöf i Sardou), po czym jury uznało, że zaprezentowane przez nią monologi wystarczą. Trzy dni później miała zostać przyjęta jako jedna z siedmiu kandydatek[56].