Urodził się jako Erich Paul Remark w Osnabrück, jego rodzicami byli Peter Franz Remark i Anna Maria Stallknecht. Od listopada 1922 używał drugiego imienia Maria, a od 1924 nazwiska Remarque. Francuską pisownię swojego nazwiska mógł tłumaczyć francuskimi przodkami, którzy z powodu analfabetyzmu nie umieli poprawnie zapisać swojego nazwiska. Edukację zaczął jako sześciolatek w przykościelnej szkole, po pięciu latach nauki przeniósł się do Johannisschule. Zawsze był jednym z najlepszych uczniów. Kontynuował naukę na Uniwersytecie w Münster. Swoją karierę pisarską rozpoczął w wieku 16 lat; pisał eseje, wiersze i zaczął pisać swoją pierwszą powieść, którą ukończył i wydał w 1920 roku jako Dom marzeń (Die Traumbude). Nie zyskała jednak uznania współczesnych[2].
W wieku 18 lat został wysłany jako żołnierz na front podczas I wojny światowej. Walczył na froncie zachodnim we Flandrii w Belgii. 12 czerwca 1917 został przeniesiony na front zachodni. 31 lipca 1917 roku w pierwszym dniu bitwy pod Passchendaele odniósł pięć ran (w szyję, nogę oraz prawe ramię). W szpitalu spędził 15 miesięcy i nigdy już nie wrócił na front.
Po wojnie przez dwa lata był wiejskim nauczycielem, a potem z powodów finansowych pracował jako: domokrążca, korespondent, organista, dziennikarz[3]. Jako dziennikarz był redaktorem gazety Osnabrücker Tageblatt (od 1921), następnie Werkszeitung (1922), Sport und Bild (1925)[4].
14 października 1925 poślubił Juttę Ilsę Zambonę, z którą się rozwiódł w 1930, a następnie znowu poślubił w 1938, by ułatwić jej wyjazd z Niemiec i uchronić ją przed prześladowaniami ze strony nazistów[4].
W 1927, w ciągu zaledwie sześciu tygodni napisał swoją najsłynniejszą powieść Na Zachodzie bez zmian (niem. Im Westen nichts Neues), w której opisał niesamowitą brutalność wojny z punktu widzenia dziewiętnastoletniego żołnierza, będącego przedstawicielem straconego pokolenia. Powieść została wydana dopiero w styczniu 1929. Początkowo „Na Zachodzie bez zmian” ukazało się jako powieść w odcinkach w gazecie. Powieść została przetłumaczona na ponad 20 języków[2]. W późniejszych latach napisał kilka podobnych dzieł; prostym językiem realistycznie opisywały one wojnę i czasy powojenne.
29 kwietnia 1930 r. w Stanach Zjednoczonych miała premierę filmowa adaptacja powieści Na Zachodzie bez zmian, wyreżyserowana przez Lewisa Milestone’a. 4 grudnia film ten miał premierę w Niemczech, lecz już tydzień później, na skutek protestów środowisk nazistowskich z Josephem Goebbelsem na czele, został wycofany z dystrybucji przez Film-Oberprüfstelle – niemiecki komitet cenzury kinematograficznej[2]. W następnym roku pisarz, po fiasku protestu przeciwko zakazowi dystrybucji filmu w Niemczech, zakupił dom „Casa Monte Tabor” w Porto Ronco i przeniósł się do Szwajcarii. W tym samym 1931 r. Remarque został zgłoszony, wraz z Nicholasem Butlerem, jako kandydat do Pokojowej Nagrody Nobla[4].
Remarque w 1939
W 1933 roku władze niemieckie z rozkazu Josepha Goebbelsa, ówczesnego ministra propagandy, zabroniły wydawania dzieł Remarque’a i publicznie nakazały spalenie jego książki. Ówczesna niemiecka propaganda zaczęła rozpowszechniać nieprawdziwe informacje jakoby Remarque był potomkiem francuskichŻydów, a jego prawdziwe nazwisko brzmiało: „Kramer” (sugerując, że Remarque to pseudonim, który powstał przez odwrócenie kolejności liter w nazwisku Kramer). Twierdzili też fałszywie, że Remarque nie służył aktywnie podczas wojny.
W 1943 roku władze niemieckie aresztowały jego siostrę, Elfriede Scholz i skazały na śmierć przez zgilotynowanie. Wyrok wykonano 16 grudnia 1943[4].
Jego następna powieść Trzej towarzysze (Drei Kameraden) opisywała lata od hiperinflacji w 1923 r. do końca istnienia Republiki Weimarskiej, czyli do 1933 r. Jednym z jego wydanych po wojnie bestsellerów był „Łuk triumfalny” (Arch of Triumph), opisujący zmagania i ucieczkę Ravica – głównego bohatera przed wojną we Francji. W 1945 roku wydał ją w języku angielskim i w następnym roku w języku niemieckim. Książkę zakupiono na całym świecie w liczbie blisko pięciu milionów egzemplarzy.
W 1939 roku (pozbawiony w 1938 roku niemieckiego obywatelstwa) E. M. Remarque na pokładzie transatlantyku „Queen Mary” wyemigrował do USA i został obywatelem Stanów Zjednoczonych. W 1948 roku wrócił do Szwajcarii[2]. Tam, po prawie 7-letniej przerwie, napisał „Iskrę życia” (Der Funke Leben), która została wydana zarówno w języku angielskim, jak i niemieckim w 1952 roku. W tym czasie pisał również powieść „Czas życia i czas śmierci” (Zeit zu leben und Zeit zu sterben), którą wydał w 1954 roku. W 1955 roku stworzył scenariusz do austriackiego filmu Ostatni akt przedstawiającego ostatnie dni Hitlera w bunkrze pod kancelarią Rzeszy w Berlinie, na podstawie książki „Dziesięć dni do śmierci” Michaela Musmanno. W 1956 roku napisał dramat teatralny „Pełne koło”, który z powodzeniem przedstawiono w Niemczech i na Broadwayu.
W 1958 roku Douglas Sirk wyreżyserował filmową adaptację jego powieści „Czas życia i czas śmierci”, w której Remarque zagrał rolę profesora. W tym samym roku ożenił się z hollywoodzką aktorką Paulette Goddard.
Jego powieść „Nim nadejdzie lato” napisana w 1961 roku została zekranizowana przez Sydneya Pollacka w 1977 roku jako Bobby Deerfield. W rolę Bobby’ego wcielił się Al Pacino. W 1962 roku wydał książkę „Noc w Lizbonie”, która była jego przedostatnią powieścią. Sprzedano ją w około 900 tysiącach sztuk w Niemczech i została bestsellerem za granicą.
Zmarł 25 września 1970 roku w Locarno. Został pochowany na cmentarzu w Porto Ronco w kantonie Ticino.
↑Pisarze niemieckojęzyczni XX wieku. Leksykon encyklopedyczny PWN pod red, Marka Zybury. Warszawa – Wrocław: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-11995-0 (autor biogramu: Marek Zybura), s. 259.
