Emil Szuster

Emil Szuster

chorąży
Data i miejsce urodzenia	15 października 1897 Borszczów
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1957 Opole
Przebieg służby
Lata służby	1914–1934
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowe Więzienie Śledcze Nr VI
Stanowiska	kierownik kancelarii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	Polskie Koleje Państwowe
Odznaczenia

Emil Szuster, także Schuster^[1][2] (ur. 15 października 1897 w Borszczowie, zm. 14 grudnia 1957 w Opolu) – chorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 15 października 1897 w Borszczowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Anieli z domu Frey^[3][1]. Ukończył sześć klas szkoły powszechnej we Lwowie i dwa lata szkoły przemysłowej^[4]. W 1913 został członkiem Związku Strzeleckiego^[5][6].

3 sierpnia 1914 otrzymał przydział do 2. kompanii w V baonie I Brygady Legionów Polskich, a w roku następnym przeniesiony do 3. kompanii w 6 pułku piechoty^[6]. W ataku na Kukle w nocy 23 października 1915, po zajęciu pozycji rosyjskich, przy leśniczówce z trzema ludźmi przebiegł palącą się wieś, stwierdził że jest opuszczona przez Rosjan i przyniósł ten ważny meldunek sytuacyjny oraz przyprowadził jeńca. W walkach pozycyjnych pod Optową był stałym ochotnikiem na patrole wywiadowcze. Za te czyny kapitan Jan Załuska sporządził 10 kwietnia 1920 wniosek na odznaczenie Orderem Virtuti Militari^[7][8][6].

Po kryzysie przysięgowym był więziony przez dwa i pół miesiąca w Bakończycach, a następnie wcielony do armii austriackiej i przydzielony do batalionu strzelców polnych nr 27, z którego zdezerterował po kilku miesiącach służby^[9]. Od 1 listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa, a następnie służył w 5 pułku piechoty oraz stacji rozdzielczej dla jeńców i internowanych w Dolinie^[10][6]. Za przeprowadzoną ewakuację stacji z Doliny do Stryja otrzymał 12 września 1920 od pełniącego obowiązki dowódcy Okręgu Generalnego Lwów pułkownika Romana Jasieńskiego „pochwalne uznanie”^[11]. W 1921 został awansowany na stopień chorążego^[6]. Po zakończeniu wojny służył kolejno w: 5 pułku piechoty Legionów, 71 pułku piechoty, 52 pułku piechoty i ostatnio w Wojskowym Więzieniu Śledczym Nr VI we Lwowie na stanowisku kierownika kancelarii^[10].

28 lutego 1934 ze względu na pogarszający się stan zdrowia został przeniesiony do rezerwy^[10]. Mieszkał we Lwowie przy ul. Marcina 18. Został zatrudniony w Zakładzie Czyszczenia Miasta jako pracownik kontraktowy na stanowisku koniuszego^[12][6]. Był członkiem Związku Legionistów Polskich^[5]. Później zamieszkał w Maczkach przy ul. Skwerowej 15^[1], a w grudniu 1937 w Ząbkowicach 7 i pracował jako sezonowy pracownik Oddziału Drogowego PKP^[13]. Podczas okupacji działał w ZWZ-AK^[6]. W latach 1945–1953 pracował w Oleśnie wykonując obowiązki zastępcy zawiadowcy odcinka drogowego PKP. Zmarł w Opolu, gdzie został pochowany na Cmentarzu przy ulicy Wrocławskiej, który obecnie nie istnieje^[6].

Był żonaty z Ireną z Jakubowskich, z którą miał syna Romana (ur. 28 lutego 1931)^[6][14].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6418 – 17 maja 1922^[15][6][16]
• Medalem Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[17][18][1][19][6]}
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[5][6] (po raz 1 i 2 „za udział w b. Legionach Polskich”^[20][21])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[5]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[5]
• Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich^[22]
• Brązowy Medal Waleczności^[23]

Przypisy

1. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-19]..
2. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 156, 173, 203, 238.
3. Kolekcja ↓, s. 1, 4.
4. Kolekcja ↓, s. 2, 4.
5. Kolekcja ↓, s. 3.
6. Polak (red.) 1993 ↓, s. 210.
7. Kolekcja ↓, s. 5, 6.
8. Skarbek 1929 ↓, s. 40.
9. Kolekcja ↓, s. 2, 3, 4.
10. Kolekcja ↓, s. 4.
11. Pochwalne uznanie. „Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów”. 146, s. 5, 1920-09-12. Lwów. .
12. Kolekcja ↓, s. 2, 3.
13. Kolekcja ↓, s. 16.
14. Kolekcja ↓, s. 2.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 31, jako chor. Emil Schuster.
16. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 156.
17. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 199, jako chor. Emil Schuster.
18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 200, jako chor. Emil Schuster.
19. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-19]..
20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922, s. 684.
21. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 233.
22. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 238.
23. Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 203.

Bibliografia

• Szuster (Schuster) Emil. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7436 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-07-19].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.