Książęta Burgundii odgrywali kluczową rolę w zmaganiach między Francją a Anglią w trakcie wojny stuletniej. Wykorzystując wielkie osłabienie Francji, zręcznie zmieniając sojusze i prowadząc przemyślaną politykę dynastyczną, zbudowali na pograniczu Francji i Cesarstwa wielkie i bogate państwo. Posiadłości książąt burgundzkich były jednak wciąż bardziej konglomeratem księstw i hrabstw niż jednolitym państwem. Stąd ambicją ostatnich władców z tej dynastii było zdobycie korony królewskiej. Apogeum potęgi dynastia osiągnęła za panowania Filipa III Dobrego. Ostatnim męskim potomkiem dynastii był syn Filipa III, Karol Zuchwały, który prowadził bardzo agresywną politykę, doprowadzając do zawiązania przeciw niemu silnej koalicji. Karol zginął w 1477 roku w bitwie pod Nancy, a jego jedyną spadkobierczynią była córka Maria. Stała się ona ostatnią dziedziczką rozległych terytoriów Burgundii i Niderlandów, a rywalizacja o jej rękę i posag stała się zarzewiem pierwszych nowożytnych zmagań o hegemonię w Europie Zachodniej pomiędzy Francją a Habsburgami. Ostatecznie większość dziedzictwa burgundzkiego wraz z ręką Marii przeszła na cesarza Maksymiliana I Habsburga. Wraz ze śmiercią Marii w 1482 wygasła dynastia burgundzka.
Posiadłości książąt burgundzkich stały się centrum życia kulturalnego i gospodarczego zachodniej Europy. Na ziemiach Niderlandów burgundzkich rozwinął się przemysł włókienniczy, szczyt osiągnęła produkcja manuskryptów, rozkwitło malarstwo flamandzkie. Dwór książęcy był ośrodkiem wyrafinowanej, późnośredniowiecznej kultury dworskiej i rycerskiej. Na dworze Filipa Dobrego rozkwitł mecenat kulturalny zarówno wobec malarzy, rzeźbiarzy jak i muzyków. Także Filip Dobry założył Order Złotego Runa, który przejęli później Habsburgowie i uczynili jednym z najważniejszych odznaczeń w Europie.
Maria Burgundzka (1457-1482), od 1477 roku księżna Burgundii, hrabina palatynatka Burgundii, władczyni Niderlandów burgundzkich, żona cesarza Maksymiliana Habsburga.
.svg)
