Dorastał w rodzinie luterańskiej[7] w Sztokholmie jako syn Sigrid Birgitty (z domu Tjerneld), nauczycielki języka szwedzkiego, i Karla Johan Hugo Lundgrena, inżyniera i ekonomisty szwedzkiego rządu[8]. Wychowywał się z dwiema siostrami i starszym bratem Johanem. Jak twierdził Lundgren, jego ojciec był tyranem, dał upust swojej frustracji, wyżywając się na żonie i najstarszym synu, a w trakcie jego tyrad nazwał Dolpha „przegranym”, co zmotywowało go później do pracy nad sobą, by udowodnić sobie i innym, że „da radę, bo jest silny i inteligentny”[9]. Miał trudne relacje z ojcem, co było powodem jego uczestnictwa w ciężkich sportach, takich jak boks czy karate[9]. Jednocześnie powiedział też: Wciąż kocham ojca, bez względu na to, co się stało. Jest wiele rzeczy, które w nim nadal podziwiam. Jako dziecko byłem chyba za bardzo uparty[9].
Jako dziecko cierpiał z powodu alergii. W wieku siedmiu lat próbował trenować judo i gōjū-ryū. Jako 10-latek trenował kyokushinkarate. Gdy miał 13 lat, przeniósł się do domu dziadków w Nyland w Ångermanland. Początkowo grał na bębnach i miał aspiracje, aby stać się gwiazdą rocka. Jako nastolatek zaczął trenować z hantlami i ciężarkami. Mimo zainteresowania muzyką i sztuką, chciał zostać inżynierem (podobnie jak jego ojciec). W wieku 14 lat rozpoczął regularne treningi karate. Stał się też zapalonym fanem piłki nożnej, kibicującym klubowi Everton F.C. i śledzącym mistrzostwa Europy i świata w piłce nożnej[10].
Po ukończeniu szkoły średniej w latach 70. pomieszkiwał w Stanach Zjednoczonych, korzystając z różnych stypendiów naukowych, studiował chemię na Uniwersytecie Stanu Waszyngton i Uniwersytecie w Clemson. Z tego pierwszego otrzymał dyplom w dziedzinie chemii, idąc w ślady ojca i starszego brata, a następnie przez rok służył w szwedzkiej piechocie morskiej w Kustjägare (KJ). Podczas służby wojskowej poznał inne sztuki walki. Ukończył także studia magisterskie w zakresie inżynierii chemicznej w Królewskim Instytucie Technicznym w Sztokholmie. W 1975 osiągnął danczarnego pasa w kyokushin[6].
Początki kariery
W 1978 był kapitanem szwedzkiej drużyny kumite-karate[11]. W 1979 był groźnym konkurentem w World Open Tournament (zorganizowanym przez Kyokushin Karate Organization). Wygrał Mistrzostwa Europy w wadze ciężkiej w karate kyokushin w 1980 i 1981, a w 1982 uzyskał mistrzostwo w Australii.
Grace Jones pomogła Lundgrenowi zdobyć pierwszą rolę filmową[18]. Lundgren zadebiutował w niewielkiej roli Venza, jednego ze złoczyńców, agenta KGB w scenie z generałem Gogolem (Walter Gotell) w 14. filmie z cyklu o Jamesie Bondzie – Zabójczy widok (A View to a Kill, 1985) u boku Rogera Moore w roli głównej[19]. W lipcu 1985 wziął udział w sesji zdjęciowej Helmuta Newtona dla magazynu „Playboy”[20][21]. Był przesłuchany do roli w sequelu Rambo II (1985)[22]. Zwrócił na siebie uwagę kreacją radzieckiego boksera Iwana Drago w sensacyjnym dramacie sportowym Rocky IV (1985)[23], za którą otrzymał nagrodę Marshall Trophy na festiwalu filmowym w Naperville w Illinois. Znalazł się na okładkach wielu magazynów sportowych, m.in. „Sports & Fitness” (w marcu 1986), „Men’s Fitness” (we wrześniu 1987), „Muscle & Fitness” (w sierpniu 1987, w grudniu 1991, w maju 2015, w styczniu 2017 w edycji brytyjskiej) czy „The Muscle Magazine” (1988 w hiszpańskiej edycji)[24].
Był brany pod uwagę do roli Bena Richardsa w Uciekinierze (1987)[22], którego ostatecznie zagrał Arnold Schwarzenegger. Wkrótce wsławił się główną rolą komiksowego He-Mana w filmie fantasyWładcy wszechświata (Masters of the Universe, 1987)[25]. Jednak krytycy nie szczędzili mu słów krytyki, wytykając, że jedyne plusy jego aktorstwa wynikają z jego fizyczności. Następnie wcielił się w rosyjskiego agenta KGB w sensacyjnym filmie wojennym Czerwony skorpion (Red Scorpion, 1989) oraz zagrał samotnego mściciela, policjanta-weterana wojennego Franka Castle, w filmie Punisher (The Punisher, 1989), gdzie wykonał większość popisów kaskaderskich[26].
W dreszczowcu fantastycznonaukowym Mroczny anioł (Dark Angel, 1990) zagrał postać policjanta Jacka Caine’a, walczącego z tytułowym przybyszem z kosmosu, który zagraża ludzkości. Andrzej Żuławski powierzył mu rolę francuskiego kapitana Criona w przygodowym dramacie wojennym Tygrys (Le Tigre, 1990), którego akcja rozgrywała się podczas upadku Dien Bien Phu; projekt został przerwany ze względu problemy finansowe producenta[27]. W czarnej komedii sensacyjnej Ostry poker w Małym Tokio (Showdown in Little Tokyo, 1991) u boku Brandona Lee pojawił się jako Chris Kenner, detektyw z Los Angeles tropiący szefa Yakuzy[28].
Lundgren stał się ikoną kina akcji po udziale w sensacyjnym dramacie fantastycznonaukowym Ronalda EmmerichaUniwersalny żołnierz (Universal Soldier, 1992)[29], gdzie został obsadzony w roli antagonisty sierżanta Andrew Scotta – żołnierza-cyborga GR13, przeciwnika Jeana-Claude’a Van Damme’a. Emmerich miał ambicje, aby konflikt dwóch żołnierzy przywodził na myśl Czas apokalipsy[30]. W 1992 Van Damme i Lundgren promowali Uniwersalnego żołnierza na 45. Festiwalu Filmowym w Cannes, gdzie na czerwonym dywanie obaj cedząc słowa przepychali się na oczach dziennikarzy i ochroniarzy, a tym samym stali bohaterami jednego z najsłynniejszych skandali w historii festiwalu. Po latach Lundgren przyznał, że bójka została dokładnie zaplanowana[31]. Film Emmericha powstał za 23 mln dolarów i przyniósł producentom 13 mln zysku[32]. Van Damme i Lundgren spotkali się planie filmowym wielokrotnie. Zagrali razem w dwóch sequelach Uniwersalnym żołnierzu: Regeneracji (2009) i Uniwersalnym żołnierzu: Dniu odrodzenia (2012), dwóch sequelach Niezniszczalnych 2 (2012) i Niezniszczalnych 3 (2014) oraz w dreszczowcu W Otchłani (Black Water, 2018), opowieści dziejącej się w tajemniczej łodzi podwodnej, która służy jako więzienie dla CIA.
Wystąpił gościnnie w teledyskach: „Body Count’s in the House” (1992) zespołu Body Count, „Space” (2006) Irson Kudikowej i „Believer” (2017) grupy Imagine Dragons. W 1994 związał się z nowojorskim Ensemble Studio Theater i występował z Group of Eight. W cyberpunkowym dreszczowcu fantastycznonaukowym Johnny Mnemonic (1995) z Keanu Reevesem wystąpił w roli ulicznego kaznodziei-zabójcy[33]. Kolejne projekty przeznaczane na rynek wideo z jego udziałem nie przykuwały zbyt dużej uwagi. Był kapitanem drużyny pięcioboistów Stanów Zjednoczonych na igrzyskach w 1996[6]. Miał wystąpić w realizacji Meltdown (1994) na podstawie scenariusza Johna Carpentera, która nie doszła do skutku. Planowo miał zagrać w komedii Złodziej prędkości (RPM, 1997), napisanej i wyreżyserowanej przez Rogera Avary’ego, ale projekt został porzucony z powodów budżetowych i wycofania się New Line Cinema z dystrybucji; ostatecznie został napisany i wyreżyserowany przez Iana Sharpa bez udziału Lundgrena. Był kandydatem do roli Fantoma / Kita Walkera w filmie przygodowym Fantom (1996)[22]. Kandydował do roli niepokonanego wojownika Tygrysa z Gaulu w epickim filmie historycznym Ridleya ScottaGladiator (2000)[34], którą zagrał Sven-Ole Thorsen.
Od 2004 zajął się reżyserią. Wśród projektów wyreżyserowanych przez Lundgrena znalazły się filmy akcji klasy „B”, w tym Obrońca (The Defender, 2004), Mechanik: Czas zemsty (The Mechanik, 2005) w którym zagrał także postać byłego komandosa Nikolaja Czerenienko, Morderczy występ (Command Performance, 2009) i Zlecenie na śmierć (Icarus, 2010). Do niektórych ze swoich filmów pisał scenariusze. W dramacie przygodowym Nowe imperium (L’Inchiesta, 2006) wcielił się w postać nordyckiego niewolnika Briksosa. W przygodowym filmie akcji Niezniszczalni (The Expendables, 2010) wystąpił z największymi gwiazdami kina sensacyjnego lat 80. i 90.: Arnoldem Schwarzeneggerem, Sylvestrem Stallone i Bruce’em Willisem.
W 2007 stoczył pokazową walkę bokserską z Olegiem Taktarowem[35]. W 2008 prowadził odcinek szwedzkiej audycji radiowej Sveriges Radio P1Sommar. W 2013 został uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości jako najlepszy aktor historycznego hitu kinowego Rocky IV na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym CineRockom.
W 2016 dołączył do piątego sezonu serialu The CWArrow jako czarny charakter Konstantin Kovar[36]. W reklamie Volvo (2018) wystąpił w roli ostrego sierżanta[37].
W 2018, po 33 latach, powrócił na kinowy ekran jako Ivan Drago w filmie Creed II[38]. Wraz z Florianem Munteanu, grającym w filmie jego syna Viktora, trafił na okładkę „Men’s Health” w grudniu 2018[39]. W 2019 przyjął Nagrodę Palacza Cygar Roku przyznaną przez nowojorską firmę M. Shanken Communications, Inc. za całokształt twórczości[40]. W dreszczowcu Operacja Seawolf (Operation Seawolf, 2022) z Frankiem Grillo o ataku niemieckiego okrętu podwodnego na Nowy Jork pod koniec II wojny światowej[41] został obsadzony w głównej roli jako kapitan Hans Kessler. W 2022 został gwiazdą reklamy Old Spice[42].
27 lutego 1994 w Sztokholmie ożenił się z projektantką biżuterii i stylistką w Marbella Anette Qviberg[47], z którą ma dwie córki – Idę Sigrid (ur. 29 kwietnia 1996 w Sztokholmie) i Gretę Eveline (ur. 30 listopada 2002 w Sztokholmie). Rozwiedli się w 2011[48]. W latach 2011–2017 był związany z młodszą o 24 lata Jenny Sandersson[49][50][51]. W czerwcu 2020 zaręczył się z norweską trenerką personalną Emmą Krokdal, młodszą od niego o 39 lat[52][53], z którą zwarł związek małżeński 13 lipca 2023 na Mykonos[54] w Grecji.
W 2015 zdiagnozowano u niego raka nerki; w tym czasie przeszedł kilka operacji, podczas których usunięto mu sześć guzów[55]. We wrześniu 2022 przeszedł skomplikowaną operację lewej kostki ze względu na niezaleczoną kontuzję od lat 70., której uległ podczas służby w szwedzkiej piechocie morskiej w Kustjägare[56].
↑Gary S. Chafetz: The Perfect Villain: John McCain and the Demonization of Lobbyist Jack Abramoff. Martin and Lawrence Press, 2008, s. 60. ISBN 978-0-9773898-8-9.
