Dance of Death World Tour to światowa trasa koncertowa formacji Iron Maiden, promująca ich trzynasty album studyjny Dance of Death. Trasa rozpoczęła się koncertem w węgierskiej miejscowości Debreczyn, 19 października 2003 roku, zaś zakończyła w Tokio, 8 lutego 2004 roku. Zespół dotarł z koncertami do 24 państw świata. Grupa również prezentowała muzykę z 13. albumu studyjnego, w ramach imprez sportowo – muzycznych realizowanych pod hasłem „SoccerSix” latem 2004 roku. Muzycy zaprezentowali zgromadzonej publiczności konceptualne widowisko, stworzone specjalnie z myślą o promocji albumu. Większość koncertów odbywała się w arenach widowiskowo - sportowych, jednak w przypadku kilku koncertów w Ameryce Południowej zdecydowano się na koncerty stadionowe.
Muzycy w licznych wywiadach poprzedzających trasę twierdzili, iż wyjątkowo teatralny charakter przedstawienia towarzyszącego poszczególnym koncertom, może być trafnie oddany jedynie w przypadku spektakli realizowanych w bardziej kameralnych obiektach[1]. Trasa została niemal całkowicie wyprzedana, koncerty wraz z trzema imprezami z serii „SoccerSix” przyciągnęły niemal 1,2 mln fanów. DVD oraz album koncertowy Death on the Road zostały zarejestrowane w Dortmundzie, w legendarnej Westfalenhalle[2].
The Dance of Death World Tour było ostatnim w trakcie którego materiał z albumów nagranych z Blazem Bayleyem został włączony do repertuaru koncertów, w tym wypadku był to utwór „Lord of the Flies”[4].
„Wrathchild” nie uwzględniono w programie koncertów dwóch pierwszych koncertów[4].
Oprawa trasy
Scena wykorzystywana na trasie przypominała średniowieczną warownię, zwieńczoną po obu stronach wybiegów dwoma kilkumetrowymi basztami, we wnętrzu których ukryto posągi przedstawiające personifikacje śmierci, znane z ilustracji okładkowej płyty („The Grim Reaper”). Pomiędzy basztami, w głębi estrady widniała okratowana brama do twierdzy, wyeksponowana w trakcie pierwszego utworu koncertu. Platforma sceny została pokryta tworzywem z reprodukcją czerwono - białej planszy z wpisaną wewnątrz, dwunastoramienną gwiazdą, identyczną, jaka zdobiła dolną część ilustracji albumu Dance of Death oraz wnętrze pudełka płyty CD[5].
Tournee przeszło do historii ze względu na intensywne wykorzystanie para-teatralnych rekwizytów. Bruce Dickinson rozpoczynał utwór „Dance of Death” siedząc na tronie, po lewej stronie podium sceny. Wykorzystywał również pelerynę, a nawet dwie maski weneckie. „Paschendale” otwierały odgłosy rodem z pola bitwy, nawiązujące do Pierwszej Wojny Światowej. Członkowie ekipy technicznej, przebrani w mundury z epoki, instalowali wokół wybiegów sceny transzeje i rozkładali obok nich fantomy martwych żołnierzy, w tym czasie Bruce Dickinson recytował strofy „Anthem for Doomed Youth” Wilfreda Owena. Bruce wykonywał wspomniany utwór, przebrany w mundur i hełm pruskiego żołnierza. Wszystkiemu towarzyszyły niesłychanie intensywne efekty świetlne, błyski stroboskopów oraz wdmuchiwany pneumatycznie dym z suchego lodu. Podczas „The Trooper” frontman pojawił się na tylnej platformie estrady w mundurze brytyjskiego kawalerzysty, dzierżąc sztandar Union Jack[5].
Ogromny Eddie wyłaniał się zza estrady podczas „Iron Maiden”, odziany w czarną pelerynę wymachiwał kosą w kierunku widowni. Wersja mobilna maskotki, również przedstawiona jako personifikacja śmierci, pojawiała się podczas prezentacji utworu „The Number of the Beast.”[5] Koncerty zostały wzbogacone o efekty naturalistyczne, m.in. wspomniane już odgłosy bitwy, nocnego koncertu cykad czy burzy (przed „Rainmaker”) oraz recytację słynnego fragmentu „Hamleta” Wiliama Shakespeare’a: „Są takie rzeczy na niebie i ziemi, o których nie śniło się waszym filozofom...” (org.: „There are more things in heaven and earth, than are dreamt of in your philosophy”)[6] Utwór „Journeyman” był wykonywany wyłącznie w wersji akustycznej z udziałem publiczności[5].
System oświetleniowy wykorzystywany na trasie, składał się z dwóch standardowych ramp dźwigających po 75 reflektorów typu PAR 64, kaskady jaskrawych zestawów halogenów oświetlających publiczność, oraz trzech mobilnych, trójkątnych ramp z ponad setką świateł, wewnątrz których zainstalowano specjalne tworzywo z reprodukcjami grafiki umieszczonej na platformie estrady. Wraz z nią oraz scenerią średniowiecznej twierdzy, całość tworzyła jednolity, niezwykle klimatyczny koncept. Proces nagrywania albumu, konstrukcji estrady, opracowania scenografii, organizacji koncertów i wyboru obiektów na poszczególne występy, uwieczniono w dodatku dokumentalnym do DVD Death on the Road z 2005 roku[5].
Daty trasy
UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.
Koncerty zagrane w ramach trasy uchodziły za najbardziej teatralne w karierze zespołu[5].
35 koncertów w arenach widowiskowo - sportowych Wielkiej Brytanii i reszty Europy, zobaczyło ponad 500 tys. widzów. Prawie wszystkie koncerty trasy były kompletnie wyprzedane[5].
Trasa po Wielkiej Brytanii została wyprzedana w przeciągu kilku dni[5].
W Polsce grupa wystąpiła jako gwiazda „Mystic Festival” we Wrocławiu. Estrada zbudowana na potrzeby niniejszego występu była największą, jaką ktokolwiek zbudował w zamkniętym obiekcie w Polsce[5].
Daty koncertów w Helsinkach, Wrocławiu oraz Nancy zostały przebookowane na późniejsze terminy z uwagi na chorobę gardła Bruce’a Dickinsona[5].
Wyprzedany w ciągu minut koncert w kameralnej sali w Tonex - Szwajcaria, 31 października 2003, został odwołany ze względu na konflikt dystrybucyjno-prawny operatora sprzedaży biletów.
Koncert w Hammerstein Ballroom w Nowym Jorku, zabookowany na 27 stycznia 2004, został odwołany z uwagi na awarię konsolety dźwiękowej, w którą jeden z rozentuzjazmowanych fanów rzucił plastykowym kubkiem z piwem[5].
Koncert w Santiago przyciągnął prawie 40 tys. widzów[5].
Koncert w Tokio na Saitama Super Arena zgromadził 27 tys. fanów. Był to największy, pojedynczy koncert grupy w tym kraju[5].
Trzy lipcowe imprezy charytatywne z cyklu „SoccerSix Music & Game” służyły zebraniu środków na pomoc dzieciom dotkniętym chorobami nowotworowymi. W rozgrywkach uczestniczyli m.in. muzycy grupy oraz inni artyści z branży i znani piłkarze. Zmagania sportowe urozmaicono muzyką Iron Maiden. Uczestniczyło w nich 230 tys. widzów. Bilet - cegiełka miał cenę symboliczną[5].
Koncerty zagrane w latach 2003 - 2004 wygenerowały drugi co do wielkości dochód dla artysty brytyjskiego[5].
↑ abSetlist 04. maidenfrance.fr, 23 marca 2007. (fr.).
↑ abcdefghijklmnopqrWall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills III, the Authorised Biography. Wyd. 3. Sanctuary Publishing, 2004, s. 380. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
↑Shakespeare, William: Hamlet act. 1, scene V. Wyd. 23. Press Publishing, 2015. (ang.). Brak numerów stron w książce
