Curzio Origo (ur. 9 marca 1661 w Rzymie, zm. 18 marca 1737 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 9 marca 1661 roku w Rzymie, jako syn Gasparego Origi Marii Laury Palombary[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat z prawa[1]. Po studiach wstąpił do Kurii Rzymskiej i został m.in. referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, relatorem Świętej Konsulty i kanonikiem kapituły katedralnej bazyliki watykańskiej[1]. 18 maja 1712 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 26 września tego samego roku i otrzymał diakonię Santa Maria in Domnica[2]. 26 lutego 1713 roku przyjął święcenia diakonatu[2]. W latach 1717–1721 był legatem w Bolonii, a od roku 1721 do śmierci – prefektem Kongregacji Soborowej[1]. W 1724 roku powołano go w skład komisji kardynalskiej, mającej rozsądzić spór pomiędzy Państwem Kościelnym a Wiktorem Amadeuszem II[1]. Trzy lata później podpisano porozumienie, które zawierało wiele ustępstw na rzecz Sabaudii w zakresie niezależności i kościelnej jurysdykcji, co wzbudziło głęboki sprzeciw w szeregach Kurii Rzymskiej[1]. 20 marca 1726 roku został podniesiony na rangi kardynała prezbitera, a jego dotychczasowa diakonia Sant’Eustachio, została podniesiona do rangi kościoła tytularnego, na zasadzie pro hac vice[1]. W 1734 roku został prefektem Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów i pełnił ten urząd do śmierci, która nastąpiła 18 marca 1737 roku[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Curzio Origo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-16]. (ang.).
- ↑ a b c Curzio Origo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-16]. (ang.).
Prefekci
Kongregacji Soborowej |
|
|---|
Prefekci Kongregacji
ds. Duchowieństwa |
|
|---|
Prefekci Dykasterii
ds. Duchowieństwa |
|
|---|
