Chester Alan Arthur (ur. 5 października 1829 albo 1830 w Fairfield albo w Waterville, zm. 18 listopada 1886 w Nowym Jorku) – amerykański prawnik i wojskowy, dwudziesty pierwszy prezydent USA.
Młodość i edukacja
Chester Arthur urodził się 5 października 1829 albo 1830 roku, jako syn Williama Arthura i jego żony Malviny[1]. Z powodu braku pełnych danych biograficznych, nie ma pewności gdzie się urodził – najczęściej historycy podają dwie miejscowości: Fairfield albo Waterville[1]. We wczesnych latach życia Chestera, jego rodzina często się przeprowadzała, by około 1838 roku osiąść w Union Village[1]. Tam przyszły prezydent uczęszczał do szkoły, a następnie wstąpił do Union College, który ukończył w 1848 roku[1]. Przez następne pięć lat pracował jako nauczyciel, jednocześnie studiując nauki prawne[2]. Prawo do prowadzenia własnej praktyki uzyskał w 1854 i został prawnikiem w Nowym Jorku[2].
Kariera polityczna
Pracując jako prawnik interesował się polityką – sympatyzował z Partią Wigów, a następnie z Partią Republikańską[2]. Dzięki jego zaangażowaniu w elekcji Edwina Morgana na stanowisko gubernatora Nowego Jorku, Arthur został mianowany generałem brygady w milicji stanowej[2]. W 1862 został kwatermistrzem nowojorskich żołnierzy, a w uznaniu dla jego sprawnych działań, został mianowany kwatermistrzem całego stanu Nowy Jork[2]. Pod koniec wojny secesyjnej powrócił do praktyki prawniczej w Nowym Jorku[3].
W 1866 przystąpił do konserwatywnego skrzydła Partii Republikańskiej, której przewodził Roscoe Conkling[3]. Od jesieni 1871 do lata 1878 pracował jako poborca ceł w Nowym Jorku[3]. Za czasów prezydentury Rutherforda Hayesa wykryto nadużycia w tym miejscu i prezydent nakazał by nie łączyć funkcji państwowych z angażowaniem się w działalność partii politycznych[4]. Kiedy Arthur i jego zastępca odmówili podporządkowania się tej decyzji, Hayes zwolnił ich obu, wobec czego przyszły prezydent powrócił do zawodu prawnika[4].
Podczas konwencji republikanów przed wyborami w 1880 roku, nominację prezydencką uzyskał kandydat radykalnego skrzydła, James Garfield[4]. Aby zjednoczyć podzieloną partię, stanowisko wiceprezydenta zaproponował Arthurowi[4]. Wbrew stanowisku Concklinga, ten postanowił przyjąć nominację[4]. Pełniąc urząd wiceprezydenta, w większości zgadzał się z linią programową Garfielda, jednak nominacja Williama Robertsona na poborcę ceł w Nowym Jorku spowodowała, że Arthur przestał być lojalny wobec prezydenta[5]. 2 lipca 1881 roku Charles J. Guiteau dokonał zamachu na Garfielda, przez co Arthur był przekonany, że w ciągu kilku godzin lub dni będzie musiał objąć najwyższy urząd w państwie[5]. 19 września o północy otrzymał informację, że prezydent zmarł i niespełna dwie godziny później złożył przysięgę prezydencką, w obecności sędziego Sądu Najwyższego stanu Nowy Jork Johna Brady’ego[6]. Uroczystą przysięgę złożył trzy dni później przed prezesem Sądu Najwyższego w Waszyngtonie[6]. Przez te trzy dni Arthur nie ustępował jednocześnie z fotela przewodniczącego Senatu, co gwarantowała mu Konstytucja, mówiąca że wiceprezydent jest jednocześnie przewodniczącym Izby Wyższej[6].
Prezydentura
Tuż po objęciu urzędu, Arthur zmienił skład całego swojego gabinetu, pozostawiając jedynie Roberta Lincolna na stanowisku sekretarza wojny[6]. Trwał wówczas proces zabójcy Garfielda, który identyfikował się ze stronnictwem nowego prezydenta[6]. Mimo iż Guiteau uważał, że dokonał zamachu w interesie Arthura, został skazany na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 30 czerwca 1882 roku[7].
Skandal w Departamencie Poczty, ujawniony jeszcze za prezydentury Garfielda, doprowadził do postawienia przed sądem wysokich urzędników[7]. Jednak jedynie najniżsi rangą, spośród nich, zostali skazani i to za względnie niegroźne przestępstwa[7]. Między innymi ta sytuacja doprowadziła do reformy służby publicznej, która dokonała się dzięki tzw. ustawie Pendletona, podpisanej przez Arthura na początku 1883 roku[7]. Ustawa powoływała Komisję Służby Cywilnej, która miała nadzorować 10% pracowników administracji, sprawdzać kompetencje kandydatów do stanowisk państwowych i karać za nadużycia[7].
W czasach jego prezydentury, rząd miał nadwyżki w budżecie w kwocie około 80-100 milionów dolarów[7]. Arthur planował wydatkować je na obniżenie podatków, jednak Kongres odrzucił ten projekt[7]. Wobec tego prezydent chciał zmniejszenia podatków, jednak Kongres uchwalił wniosek o spożytkowanie nadwyżki na modernizację portów[7].
W 1883 roku Arthur nakazał rozbudowę floty wojennej, która została ukończona w 1887[8]. Entuzjaści tego pomysłu domagali się jednak dalszej rozbudowy[8]. Rok po inicjatywie prezydenta została powołana Akademia Marynarki Wojennej[8].
Na okres kadencji Arthura, przypadło również zainteresowanie kolonizacją Afryki[8]. Podobne nastroje panowały w krajach europejskich, zwłaszcza w Belgii, gdzie król Leopold II powołał Międzynarodowe Towarzystwo Afrykańskie, które zajmowało się kolonizacją Konga i zawierało umowy handlowe z miejscowymi wodzami plemiennymi[9]. Pomimo sprzeciwu Francji, Wielkiej Brytanii, Prus i Portugalii, Stany Zjednoczone uznawały działalność Towarzystwa, gdyż Arthur uważał, że zabezpieczy to interesy USA[9]. Takie działanie doprowadziło do akceptacji Towarzystwa również przez kraje europejskie, jednak obawiano się, że Kongo zostanie zawłaszczone głównie przez Stany Zjednoczone[9]. Obawy te głównie artykułował Otto von Bismarck, dlatego zwołał on specjalną konferencję w Berlinie 15 sierpnia 1884 roku[10]. USA były reprezentowane przez posła w Berlinie, Johna Kissona, a także Henry’ego Stanforda i W. Tisdale’a[10]. Uczestnicy konferencji uznali, że na terenie Konga można swobodnie żeglować i handlować, zakazany jest handel czarnymi niewolnikami oraz ustalono zasady przyszłej kolonizacji. Pomimo że Kisson podpisał dokument końcowy, rząd amerykański nigdy go nie ratyfikował[10].
Ponieważ Arthur starał się uzyskać poparcie od obu frakcji Partii Republikańskiej, żadna z nich mu go nie udzieliła[11]. Mimo tego, ubiegał się o nominację prezydencką w wyborach w roku 1884[11]. Delegaci na konwencji w Chicago, na początku czerwca, wybrali w czwartym głosowaniu sekretarza stanu w gabinecie Arthura – Jamesa Blaine’a[11]. Wybory wygrał jednak demokrata – Grover Cleveland.
Emerytura i śmierć
Po ustąpieniu z fotela prezydenckiego, Arthur usiłował powrócić do polityki poprzez wybór do Senatu w 1885 roku[11]. Przegrał jednak wybory i powrócił do Nowego Jorku z zamiarem kontynuowania praktyki prawniczej[11]. Nie udało mu się to, gdyż stan jego zdrowia znacznie się pogorszył[11]. Chester Arthur zmarł 18 listopada 1886 roku w Nowym Jorku[11].
Życie prywatne
Chester Arthur poślubił córkę oficera marynarki wojennej, Ellen Lewis Herndon 25 października 1859 roku[2]. Para miała troje dzieci[2]. Ellen Arthur zmarła 12 stycznia 1880 roku, czyli ponad rok przed objęciem urzędu prezydenta przez jej męża[2]. Rolę pierwszej damy pełniła siostra prezydenta, Mary McElroy.
Przypisy
- ↑ a b c d Pastusiak 1999 ↓, s. 421.
- ↑ a b c d e f g h Pastusiak 1999 ↓, s. 422.
- ↑ a b c Pastusiak 1999 ↓, s. 423.
- ↑ a b c d e Pastusiak 1999 ↓, s. 424.
- ↑ a b Pastusiak 1999 ↓, s. 425.
- ↑ a b c d e Pastusiak 1999 ↓, s. 426.
- ↑ a b c d e f g h Pastusiak 1999 ↓, s. 427.
- ↑ a b c d Pastusiak 1999 ↓, s. 428.
- ↑ a b c Pastusiak 1999 ↓, s. 429.
- ↑ a b c Pastusiak 1999 ↓, s. 430.
- ↑ a b c d e f g Pastusiak 1999 ↓, s. 431.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
.svg)
