Bolesław Rodkiewicz

Bolesław Rodkiewicz

B. Rodkiewicz w mundurze inspektora SG
inspektor SG
Pełne imię i nazwisko	Bolesław Franciszek Henryk Rodkiewicz
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1889 Siennica
Data i miejsce śmierci	11–14 maja 1940 Kalinin
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Formacja	Straż Graniczna
Jednostki	Zachodniomałopolski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej
Stanowiska	komendant inspektoratu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka kampania wrześniowa
Odznaczenia

Bolesław Franciszek Henryk Rodkiewicz^[a] (ur. 2 kwietnia 1889 w Siennicy, zm. 11–14 maja 1940 w Kalininie) – inspektor Straży Granicznej, major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 2 kwietnia 1889 roku w Siennicy, w rodzinie Stanisława i Teofili z Czubowiczów^[2]. Ukończył Gimnazjum Chrzanowskiego w Warszawie i trzy lata studiów na Politechnice Lwowskiej. Działacz Związku Strzeleckiego i Związku Walki Czynnej. Od 6 sierpnia 1914 roku w Legionach Polskich, komendant koszar „Oleandry” w Krakowie, służył w 1 pułku piechoty. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Szczypiornie. W listopadzie został przeniesiony do obozu karnego w Rastatt^[3].

Od lutego 1919 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Służył m.in. w 33 pułku piechoty i Misji Wojskowej na Dalekim Wschodzie. 1 czerwca 1921 roku, w stopniu porucznika, pełnił służbę w dowództwie 3 Armii, pozostając w ewidencji 1 pułku piechoty Legionów^[4]. W latach 1921–1922 był attaché wojskowym w Pradze. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1051. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pozostawał w stanie nieczynnym^[5]. W następnym roku pełnił służbę w 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem^[6]. W latach 1924–1925 kierownik referatu wywiadowczego dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem.

28 czerwca 1926 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie do Korpusu Ochrony Pogranicza^[7], w którym pełnił służbę na stanowisku oficera sztabu Dowództwa 5 Brygady Ochrony Pogranicza w Łachwie, następnie oficera sztabu Dowództwa 6 Brygady Ochrony Pogranicza w Wilnie i od 1927 roku dowódcy 3 kompanii w 21 batalionie granicznym w Niemenczynie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 67. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z KOP do dyspozycji Ministra Skarbu i wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II Informacyjnego Komendy Głównej Straży Granicznej w Warszawie^[9][10]. Pełniąc służbę w Straży Granicznej pozostawał w ewidencji 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem^[11][12]. Pełniąc służbę w Komendzie Głównej SG został z dniem 1 września 1934 przydzielony na sześciomiesięczną praktykę w Straży Granicznej^[13]. Z dniem 30 kwietnia 1935 został przeniesiony w stan nieczynny bez poborów^[14], a z dniem 30 czerwca tego roku przeniesiony w stan spoczynku^[15].

Dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Ostaszkowie^[16]. Przez pewien czas pełnił funkcję tzw. starszego korpusu oficerskiego obozu^[17]. Między 10 a 13 maja 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Kalinińskiego^[16]. między 11 a 14 maja 1940 został zamordowany w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje^[16]. Od 2 września 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.

Upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika, a 26 października 2007 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji awansował go pośmiertnie na stopień nadinspektora Straży Granicznej^[18]. Awanse zostały ogłoszone w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[19].

17 września 2008 roku przy Zespole Szkół w Damnicy przy ul. Marii Konopnickiej 1 z inicjatywy gimnazjum im. Marii Skłodowskiej-Curie w Damnicy posadzono Dąb Pamięci poświęcony Bolesławowi Rodkiewiczowi^[20].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4960
• Krzyż Niepodległości – 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[21][22][23]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej oraz około ochrony bezpieczeństwa granic”^[24]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi – 18 marca 1932 „za zasługi na polu zwalczania przemytnictwa”^[25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[26]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[26]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[26]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[26]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Kalininie
• zbrodnia katyńska

Uwagi

1. 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie imion mjr. Bolesława Konrada Rodkiewicza z „Bolesław Konrad” na „Bolesław Franciszek Henryk”^[1].

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 60.
2. Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 754.
3. Waliś 2017 ↓, s. 138.
4. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 23, 843.
5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 414.
6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235, 358.
7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 28 czerwca 1926 r., s. 197.
8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 r., s. 46.
9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 r., s. 178.
10. Henryk Mieczysław Kula, Polska Straż Graniczna w latach 1928–1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08267-1, s. 59, jako mjr Bolesław Rotkiewicz.
11. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
12. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 428.
13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 275.
14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 58.
15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 85.
16. Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 266.
17. AndrzejA. Przewoźnik AndrzejA., JolantaJ. Adamska JolantaJ., Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 84, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033 .
18. Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 215, 225. ISBN 978-83-917780-5-0.
19. Żołnierze Wojska Polskiego – Uroczysty Apel Pamięci 9 listopada 2007 roku, plac marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie polskieradio.pl [dostęp 2012-03-30] oraz Katyń – Pamiętamy rp.pl, 11 listopada 2007 [dostęp 2012-03-31].
20. „Ocalić od zapomnienia...”. damnica.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-04)]. damnica.pl [dostęp 2012-03-31] oraz Raport z uroczystości posadzenia dębu. Zespół Szkół w Damnicy katyn-pamietam.pl [dostęp 2012-03-31].
21. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100.
22. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-01].
23. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-06-01].
24. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 632.
25. M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85.
26. Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Убиты в Калинине, захоронены в Медном : Книга памяти польских военнопленных – узников Осташковского лагеря НКВД, расстрелянных по решению Политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940. Лариса Еремина (red.). T. 2: Биограммы военнопленных M–Я. Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2019. ISBN 978-5-6041921-5-3.
• Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 2 M–Ż. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
• Materiały źródłowe do dziejów legionistów internowanych w Szczypiornie w 1917 roku. Grzegorz Waliś (oprac.). Kalisz: Archiwum Państwowe w Kaliszu, 2017. ISBN 978-83-938559-8-8.