24 stycznia 1917 Liśnik Duży
2 marca 2018 Olbięcin
od 1938
Wojsko Polskie ZWZ-AK
II wojna światowa:
Bolesław Kowalski ps. „Wicher” (ur. 24 stycznia 1917[1][2] we wsi Liśnik Duży, zm. 2 marca 2018[3] w Olbięcinie) – uczestnik II wojny światowej, pułkownik WP w stanie spoczynku, działacz kombatancki[2].
Urodził się we wsi Liśnik Duży koło Kraśnika[3], gdzie w wieku 14 lat wstąpił do Związku Strzeleckiego. W czerwcu 1933 ukończył kurs II stopnia PW[4]. W 1938 rozpoczął służbę wojskową w 9 pułku artylerii lekkiej w Siedlcach. W trakcie polskiej wojny obronnej 1939, był żołnierzem zwiadu w stopniu kaprala w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga[2]. Uczestniczył w bitwie pod Kockiem, Serokomlą i Wolą Gułowską[5], gdzie został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej z której następnie zbiegł[2]. W listopadzie 1939 wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (po zaprzysiężeniu przyjął pseudonim „Wicher”), a następnie był żołnierzem Armii Krajowej. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w akcjach dywersyjno-sabotażowych[5] oraz działał w partyzantce na terenie Lubelszczyzny[2]. Był również uczestnikiem Akcji „Burza” na Lubelszczyźnie, w której wziął udział jako plutonowy w składzie 10. kompanii 8 pułku piechoty AK w Lasach Gościeradowskich, gdzie podczas walk 28 lipca 1944 został ciężko ranny[5]. Leczył się ponad rok.
Po wojnie zagrożony aresztowaniem przez NKWD i UB przez szereg miesięcy musiał się ukrywać zmieniając miejsca zamieszkania. Nie uniknął jednak aresztowania i przesłuchań. W 1951 został ponownie zatrzymany i uwięziony w Kraśniku. Z więzienia udało mu się wydostać dzięki staraniom żony[6][7]. Następnie prowadził własną kuźnię[8].
Od stycznia 1990 był członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów oraz współzałożycielem i wieloletnim prezesem Koła SPK nr 6 w rodzinnym Olbięcinie[9]. Był fundatorem i inicjatorem powstania tablic pamiątkowych, a także inicjatorem renowacji mogił wojennych[5]. Miał dwóch synów i córkę, doczekał się 9 wnuków i 12 prawnuków[8][10].
Podczas uroczystości z okazji swoich setnych urodzin w styczniu 2017, szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, Jan Józef Kasprzyk, wręczył mu w prezencie szablę oficerską. Otrzymał wtedy też odznakę „Zasłużony dla Województwa Lubelskiego”, oraz medale wojewody lubelskiego i prezydenta Lublina[11]. 30 września tego samego roku został awansowany do stopnia pułkownika w stanie spoczynku[2].
Pochowany został wraz z żoną Krystyną (zm. 2008) na cmentarzu parafialnym w Wólce Olbięckiej[12].