Bodo Heinrich Justus Ebhardt (ur. 5 stycznia1865 w Bremie, zm. 13 lutego1945 na zamku Marksburg) – niemieckiarchitekt i konserwator zabytków. Założyciel i długoletni prezes Towarzystwa na Rzecz Zachowania Niemieckich Zamków (niem. Vereinigung zur Erhaltung deutscher Burgen) – od 1953 Związku Zamków Niemieckich (niem.Deutsche Burgenvereinigung, DBV).
Życiorys
Ojciec jego miał fabrykę mebli w Bremie. Szkołę podstawową ukończył w Sankt Goarshausen, gdzie też zafascynowały go zamki. Odebrał wykształcenie handlowe w Bremie i Magdeburgu[1]. Porzucił jednak zawód handlowca i kształcił się dalej, zapisując się na studia architektoniczne przy berlińskim muzeum rękodzieła artystycznego – Kunstgewerbemuseum u Aleksandra Schütza, a następnie u Ernsta von Ihne[1]. Szybko rozpoczął samodzielną działalność architektoniczną – projektując w stylu historycznym, m.in. neorenesansowym (zamek Hakeburg w Kleinmachnow pod Berlinem, 1903), a później klasycznym (odbudowa teatru dworskiego w Detmold, 1913–1915)[1].
W 1899 założył Towarzystwo na Rzecz Zachowania Niemieckich Zamków (niem. Vereinigung zur Erhaltung deutscher Burgen)[1] – od 1953 Związku Zamków Niemieckich (niem.Deutsche Burgenvereinigung, DBV)[2]. W tym samym roku zaczął wydawać pismo na temat architektury i konserwacji zamków „Burgwart“[1]. Jako badacz zamków i konserwator zyskał przyjaźń cesarzaWilhelma II, który często gościł u Ebhardt w domu i uczestniczył w jego wykładach[3]. W latach 1899–1908 na zlecenie cesarza Ebhardt przeprowadził odbudowę zamku Hohkönigsburg nieopodal Orschwiller w Alzacji[1]. W 1901 cesarz wysłał Ebhardta w podroż studyjną po Austrii, Szwajcarii i południowych Niemczech w celu sporządzenia szkiców tamtejszych zamków[4]. Za swoje zasługi na polu badań nad architekturą warowną i odbudową zamków niemieckich otrzymał tytuł profesora i tajnego dworskiego radcy budowlanego (niem. Geheimer Hofbaurat); został uhonorowany tytułem Architekta Cesarza Niemiec i Króla Prus Wilhelma II (niem. Architekt des Deutschen Kaisers und Königs von Preußen Wilhelm II)[1].
Działalność
Ebhardt odrestaurował i odbudował wiele zamków w Niemczech i Polsce (ziemiach wówczas należących do Niemiec). Między innymi zamki Grodziec (1906–1908)[5][6], Czocha (1909–1914)[6], Grodno, Toszek (1927) i Bytów (1930–1937). Prace na zamku Czocha prowadził w widowiskowym stylu. Tam gdzie zamierzał wybudować element architektoniczny, stawiał makietę naturalnej wielkości, aby sprawdzić jak się prezentuje. Był także autorem projektów zapór na Kwisie i przebudowy zamku Niedzica.
Autor wielu publikacji na temat zamków w Europie. Jego badania nad średniowieczną architekturą obronną zostały opublikowane w nieukończonym wielotomowym dziele Der Wehrbau Europas im Mittelalter[1]. Był przekonany, że całkowitemu zniszczeniu zrujnowanych zabytków architektonicznych może jedynie zapobiec ich kompletna odbudowa do stanu ich największej świetności[7]. Prowadząc prace restauracyjne kładł nacisk na jak najwierniejsze zachowanie (odtworzenie) obiektu w jego pierwotnym stylu[1].
Odznaczenia
1940 – medal Goethego w dziedzinie nauki i sztuki (niem. Goethemedaille für Kunst und Wissenschaft)[1]
