Był profesorem ekonomii na Uniwersytecie w Kopenhadze (1925–1930), następnie w Szkole Ekonomicznej w Sztokholmie (1930–1965). Przez 40 lat (1930–1970) zasiadał w szwedzkim parlamencie, w latach 1944–1967 stał na czele szwedzkiej Ludowej Partii Liberałów (Folkpartiet, liberałowie, przez większość okresu liderowania Ohlina w opozycji do Partii Socjaldemokratycznej). 1944–1945 minister handlu w rządzie socjaldemokraty Hanssona.
Jako ekonomista reprezentował tzw. szkołę szwedzką (sztokholmską). Zajmował się przede wszystkim teorią handlu międzynarodowego. Współtwórca tzw. modelu Heckshera-Ohlina – teorii głoszącej, że poszczególne kraje (lub regiony) eksportują towary, które są wytwarzane przez czynniki produkcji posiadane przez te kraje w obfitości, i odpowiednio do tego, importują te produkty, których wytwarzanie wymagałoby użycia czynników produkcji występujących rzadko. Efektem tych działań jest zrównanie cen czynników produkcji w handlu międzynarodowym.
