Berijew Be-12 Czajka
|
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
 ZSRR
|
| Typ
|
samolot-amfibia
|
| Konstrukcja
|
metalowa
|
| Załoga
|
4 (dwóch pilotów, nawigator, radiotelegrafista)
|
| Historia
|
| Data oblotu
|
18 października 1960
|
| Lata produkcji
|
1963–1973
|
| Liczba egz.
|
132
|
| Dane techniczne
|
| Napęd
|
2 × silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20D
|
| Moc
|
2 × 3803 kW (5180 KM) każdy
|
| Wymiary
|
| Rozpiętość
|
29,84 m
|
| Długość
|
30,11 m
|
| Wysokość
|
9,10 m
|
| Powierzchnia nośna
|
99 m²
|
| Masa
|
| Własna
|
24 900 kg
|
| Startowa
|
z lądu – 36 000 kg
z wody – 35 000 kg
|
| Do lądowania
|
30 500 kg
|
| Uzbrojenia
|
maksymalna – 3000 kg
typowa – 1500 kg
|
| Paliwa
|
9000 kg
|
| Osiągi
|
| Prędkość maks.
|
580 km/h
|
| Prędkość przelotowa
|
473 km/h
|
| Pułap
|
12 100 m
|
| Pułap praktyczny
|
8000 m
|
| Zasięg
|
3600 km
|
| Dane operacyjne
|
| Uzbrojenie
|
| torpedy ZOP AT-1; rakieto-torpedy APR-2; bomby głębinowe PŁAB-250-120, PŁAB-50-65 lub miny
|
| Wyposażenie dodatkowe
|
system poszukiwawczo-celowniczy „Baku”, Radar „Inicjatywa-2B”, Magnetometr APM-60 „Orsza”, boje radiohydroakustyczne, bomby sygnałowe i orientacyjne.
W wariancie ratowniczym – kuter ratowniczy KAS-90.
|
| Użytkownicy
|
ZSRR/  Rosja,
 Syria,  Ukraina,  Wietnam
|
|
|
Be-12 Czajka (ros. Бе-12 Чайка) – dwusilnikowy samolot-amfibia o napędzie turbośmigłowym, opracowany przez biuro konstrukcyjne Berijewa[1].
Historia
Samolot skonstruowany pierwotnie dla wojska i mający zastąpić w służbie przestarzałe samoloty Be-6. W odróżnieniu od pierwowzoru zastosowano w nim nowocześniejsze i ekonomiczniejsze silniki turbośmigłowe. Pierwszy lot Be-12 miał miejsce 18 października 1960 roku. Pierwsza publiczna prezentacja miała miejsce w Moskwie w 1961 roku. W kodzie NATO samolot otrzymał oznaczenie Mail[2].
Samolot służył przede wszystkim do patrolowania wód i wybrzeża oraz do niszczenia okrętów podwodnych, wykorzystywany był również w ratownictwie morskim i badaniach geologicznych. Na wersji cywilnej, oznaczonej jako M-12, ustanowiono 42 rekordy międzynarodowe[3]. Na potrzeby gaszenia pożarów lasów opracowano wersję przeciwpożarową oznaczoną jako Be-12P[4].
Do 1972 roku w zakładzie lotniczym w Taganrogu wyprodukowano 143 samoloty[5].
Wersje
W trakcie prac nad konstrukcją opracowano wersje rozwojowe[6]:
- Be-12N – wersja zwalczania okrętów podwodnych,
- Be-12PS – wersja ratownictwa morskiego,
- Be-12T – wersja trałowcowa,
- Be-12P – wersja pożarnicza,
- Be-12I – cywilna wersja badawcza,
- Be-12NCh – cywilna wersja transportowa.
Konstrukcja
Dwusilnikowy samolot-amfibia w układzie grzbietopłatu. Kadłub o konstrukcji półskorupowej o dolnej części w kształcie dna łodzi z pojedynczym redanem. Miejsca pilotów umieszczone obok siebie, nawigator zajmował stanowisko w oszklonym nosie, radiotelegrafista miał miejsce w środkowej części kadłuba. Skrzydło o obrysie trapowezowym w kształcie litery M, wyposażone w lotki i dwusekcyjne klapy. Silniki zamocowane w najwyższej części skrzydeł. Na końcach skrzydeł zamontowano stałe pływaki poprawiające stateczność samolotu na powierzchni wody. Podwozie trójkołowe z kółkiem ogonowym, chowane w kadłubie. Napęd stanowiły dwa silniki turbośmigłowe AI-20D, dodatkowym wyposażeniem był silnik pomocniczy AI-8 służący do rozruchu silników głównych. Silniki napędzały czterołopatowe śmigła o zmiennym skoku. Zapas paliwa wynosił 9000 litrów, dodatkowo w kabinie ładunkowej można było zainstalować dwa dodatkowe zbiorniki o pojemności 1800 litrów każdy[7].
Przypisy
Bibliografia
Ciąg oznaczeń samolotów produkowanych przez biuro konstrukcyjne
Berijewa
