Asteroideae – podrodzina w obrębie astrowatych (Asteraceae). W świetle współczesnej wiedzy o powiązaniach filogenetycznych w obrębie astrowatych, przyjmowana jest pozycja systematyczna i podział zdefiniowany przez Panero i Funk w 2002[3], później aktualizowany[4][5][6], stosowany także przez Angiosperm Phylogeny Website[2]. W ujęciu takim podrodzina obejmuje 70% zróżnicowania gatunkowego całej rodziny astrowatych[7]. Dawniej Asteroideae nazywane rurkokwiatowymi (też Tubuliflorae) stanowiły jedną z dwóch podrodzin astrowatych (przeciwstawianą języczkokwiatowym Lactucoideae = Liguliflorae) i tak też jeszcze przedstawiany jest zwykle podział astrowatych w polskojęzycznych podręcznikach akademickich[8][9]. W ujęciu takim rurkokwiatowe mają charakter parafiletyczny (Cichorioideae odpowiadające języczkokwiatowym są kladem zagnieżdżonym w obrębie rurkokwiatowych) i dlatego przez taksonomów są one obecnie wąsko definiowane.
Systematyka
Pozycja systematyczna podrodziny
Pozycja systematyczna w kladogramie astrowatych w ujęciu Mandel i in. (2019)[2][6]:
W 2008 roku w ujęciu Panero i Funk podrodzina dzielona była na trzy główne linie rozwojowe określane rangą nadplemion[5][7][4]. W 2019 Mandel i in. zrekonstruowali drzewo filogenetyczne astrowatych wyróżniając w obrębie podrodziny Asteroideae dwa główne klady[6][10]:
Plemię Senecioneae Cass. (1819) postrzegane było jako klad bazalny podrodziny Asteroideae lub jeden z trzech głównych kladów tej podrodziny (znajdujących się w politomii)[3][5]. Dalsze analizy filogenetyczne umieściły to plemię jednak w pozycji siostrzanej względem plemienia Anthemideae w obrębie jednego z dwóch głównych kladów w obrębie podrodziny[6]. Rośliny tu zaliczane występują na całym świecie, centra zróżnicowania mają w Afryce południowej, w Ameryce Środkowej, w Andach oraz w południowo-wschodniej Azji[4]. We florze Polski reprezentantami są rodzaje: erechtites, lepiężnik, miłosna, omieg, podbiał, podbiałek, starzec. Rośliny z kilku kolejnych rodzajów bywają uprawiane (np. języczka)[11].
Plemię Doroniceae Panero wyodrębnione zostało jako takson monotypowy w 2005 roku[13]. Wcześniej zaliczany tu rodzaj włączany był do plemienia Senecioneae[3].
Plemię Calenduleae Cass. stanowi klad bazalny nadplemienia Asterodae. Rośliny tu klasyfikowane występują naturalnie w Afryce (centrum zróżnicowania w Afryce południowej), tylko rodzaj nagietek rozprzestrzenił się poza kontynent afrykański sięgając Europy środkowej i południowo-zachodniej Azji. Rośliny tu zaliczane nie wykształcają puchu kielichowego. Częsta jest także heterokarpia – wykształcanie różnokształtnych owoców na tej samej roślinie[4].
Plemię Gnaphalieae (Cass.) Lecoq & Juillet (1831) obejmuje rośliny z centrami występowania na wszystkich kontynentach półkuli południowej. Łuski okrywy kwiatostanu są zwykle błoniaste, często jaskrawo zabarwione, liście całobrzegie[4]. W polskiej florze przedstawicielami są: kocanki, szarota, szarotka, ukwap[15].
Plemię Anthemideae Cass. (1819) obejmuje rośliny o liściach zwykle silnie podzielonych i posiadających charakterystyczny zapach. Listki okrywy zwykle błoniasto obrzeżone. Centra występowania to południowa Afryka, obszar śródziemnomorski i Azja środkowa[4]. W polskiej florze przedstawicieli mają rodzaje: bylica, jastrun, maruna, rumian, rumianek, wrotycz, złocień[15].
Plemię Astereae Cass. (1819) obejmuje astrowate, których dno kwiatowe jest zwykle nagie, listki otaczające okrywę ułożone są w 3–5 rzędach. Rośliny występują na całym świecie, największe zróżnicowanie osiągając w Afryce, Ameryce Północnej i w Australii[4].
Plemię Inuleae Cass. (1819) obejmuje dwa klady określane jako podplemiona Inulinae i Plucheinae. Do tego pierwszego należą rośliny o kwiatach zwykle żółtych, występujące głównie w obszarze śródziemnomorskim, w Afryce północnej i wschodniej oraz w Azji południowo-zachodniej. Drugie podplemię obejmuje rośliny o kwiatach zwykle purpurowych i jego przedstawiciele spotykani są na całym świecie w strefie klimatu ciepłego[4]. W polskiej florze występują jako gatunki rodzime przedstawiciele rodzajów pierwszego z podplemion – oman i płesznik, dziczeje tu także smotrawa okazała[15].
Plemię Feddeeae to takson monotypowy z rodzajem endemicznym dla Kuby. Rośliny mają skórzaste, całobrzegie liście i jednakowe, białe kwiaty tworzące niewielkie kwiatostany[4].
Plemię Helenieae Benth. & Hook. (1832) obejmuje rośliny występujące na kontynentach amerykańskich, z centrum zróżnicowania w południowo-zachodniej Ameryce Północnej[4]. W Europie środkowej niektórzy przedstawiciele są uprawiani (np. gailardia oścista, nadobna i dzielżan jesienny)[11].
Plemię Coreopsideae Lindl. (1829) obejmuje rodzaje występujące przede wszystkim w Ameryce Północnej i Południowej[4]. Jedyny rodzaj mający naturalnych przedstawicieli we florze Europy środkowej to uczep. Poza tym uprawiane są tu gatunki m.in. z rodzaju nachyłek, kosmos i dalia[15].
Plemię Neurolaeneae Rydb. (1927) obejmuje rośliny o łodygach dętych, korzeniących się w węzłach. Występują głównie w strefie tropikalnej Nowego Świata, kilka gatunków rośnie w tropikach Starego Świata[4].
Plemię Tageteae Cass. (1819) obejmuje rodzaje występujące w strefie klimatu ciepłego i w tropikach Nowego Świata, tylko jeden gatunek z rodzaju Flaveria rośnie poza tym w Australii. Rośliny wyróżniają się specyficznym zapachem monoterpenów i często wyraźnie i mocno żebrowanymi niełupkami[4]. Należący tu rodzaj aksamitka obejmuje gatunki popularne w uprawie, m.in. w Europie środkowej[11].
Plemię Bahieae B.G. Baldwin (2002) obejmuje rośliny najbardziej zróżnicowane na południowym zachodzie Ameryki Północnej, poza tym występujące w Ameryce Południowej, Afryce tropikalnej i na wyspach południowego Pacyfiku[4].
Plemię Polymnieae (H. Rob.) Panero (2002) obejmuje tylko jeden rodzaj roślin o naprzeciwległych liściach, występujących we wschodniej części Ameryki Północnej[4][27].
Plemię Heliantheae Cass. (1819) obejmuje rośliny występujące głównie w tropikach i klimacie umiarkowanym na obu kontynentach amerykańskich[4]. Z plemienia tego pochodzi szereg rodzajów, których przedstawiciele są popularni w uprawie, także w Europie środkowej – np. cynia, jeżówka, słonecznik. Należy tu także wiele roślin inwazyjnych w Europie, np. z rodzajów ambrozja, iwa, rudbekia, rzepień[15].
Plemię Millerieae obejmuje rośliny o liściach zwykle naprzeciwległych i gruczołowato owłosionych. Zasięg geograficzny obejmuje przede wszystkim Meksyk i północne Andy, gdzie jest największe zróżnicowanie przedstawicieli. Poza tym rośliny te występują w tropikach całego świata[4]. W Europie środkowej inwazyjne są gatunki z rodzaju żółtlica[15].
Plemię Perityleae B.G. Baldwin (2002) obejmuje rosnące wśród skał byliny i krzewy o gruczołowatych liściach. Występują one głównie na terenach pustynnych południowo-zachodniej części Ameryki Północnej, poza tym w Andach i na wyspach Desventuradas[4].
Plemię Eupatorieae Cass. 1819 obejmuje rośliny, które łączy specyficzny skład chemiczny wydzieliny miodników, poza tym posiadają one zwykle liście naprzeciwległe, koszyczki dyskowate, kwiaty promieniste o barwie białej, różowej do fioletowej (nigdy żółtej). Przedstawiciele występują na półkuli zachodniej z kilkoma rodzajami rozpowszechnionymi w całych tropikach[4]. W Europie środkowej dziko rośnie tylko sadziec konopiasty, uprawiane są też gatunki z rodzajów żeniszek, liatra, też sadziec purpurowy[15].
Plemię Madieae reprezentowane jest głównie we florze zachodniej Ameryki Północnej (zwłaszcza w Kalifornii)[4]. Jedyny przedstawiciel we florze Europy środkowej należy do rodzaju arnika[15].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abcdefghijklmnopqrstuB. Baldwin, J.M. Bonifacino, T. Eriksson, V. A. Funk, C.A. Mannheimer, B. Nordenstam, N. Roque, I. Ventosa: Compositeae classification. Smithsonian National Museum of Natural History. [dostęp 2010-05-24]. (ang.).
↑ abcPanero, J. L., V. A. Funk. 2008. The value of sampling anomalous taxa in phylogenetic studies: major clades of the Asteraceae revealed. Mol. Phylogenet. Evol. 47: 757-782
↑ abcdMandel, J.R., Dikow, R.B., Siniscalchi, C.M., Thapa, R., Watson, L.E.& Funk, V.A.. A fully resolved backbone phylogeny reveals numerous dispersals and explosive diversifications throughout the history of Asteraceae. „Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.”. 116, 28, s. 14083–14088, 2019. DOI: 10.1073/pnas.1903871116.
↑ abJose L. Panero: Asteroideae. Tree of Life. [dostęp 2010-05-27]. (ang.).
↑Alicja Szweykowska, Jerzy (red.) Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. wydanie II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003. ISBN 83-214-1305-6. Brak numerów stron w książce
↑Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika Systematyka. Wyd. t. 2, wydanie 10. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 83-01-10951-3. Brak numerów stron w książce
↑Compositae. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. TICA. [dostęp 2022-04-20].
↑ abcLucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
↑Senecioneae Cass.. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. The International Compositae Alliance. [dostęp 2022-07-10].
↑J.L. Panero. New combinations and infrafamilial taxa in the Asteraceae. „Phytologia”. 87, s. 1-14, 2005.
↑Calenduleae Cass.. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. The International Compositae Alliance. [dostęp 2022-07-10].
↑ abcdefghMirek Zbigniew, Piękoś-Mirkowa Halina, Zając Adam, Zając Maria: Vascular plants of Poland – a checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. IB PAN, 2002. ISBN 83-85444-83-1. Brak numerów stron w książce
↑Gnaphalieae Cass. ex Lecoq & Juill.. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. The International Compositae Alliance. [dostęp 2022-07-10].
↑Anthemideae Cass.. [w:] Compositae. The Global Database [on-line]. The International Compositae Alliance. [dostęp 2022-07-10].
_2.jpg)
_(2_dioptries)_(5).jpg)
.jpg)
.jpg)
_(6663364495).jpg)
.jpg)
_(6435495559).jpg)
.jpg)
