Andrzej Kuczek

Andrzej Kuczek

podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1893 Kokotów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	9 Pułk Ułanów Małopolskich 12 Pułk Ułanów Podolskich
Stanowiska	kwatermistrz pułku zastępca dowódcy pułku dowódca pułku kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, Kampania wrześniowa
Odznaczenia

Andrzej Kuczek (ur. 25 listopada 1893 w Kokotowie, zm. 1940 w Charkowie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa i Agnieszki z Wójcików, rolników. Ukończył z odznaczeniem seminarium nauczycielskie w Krakowie^[1] .

25 sierpnia 1914 wstąpił w szeregi 2 pułku piechoty Legionów Polskich. 19 października tego roku został przeniesiony do 5 Szwadronu Kawalerii, który później został włączony w skład 2 pułku ułanów Legionów Polskich II Brygady Legionów Polskich^[1] . W lutym 1918 po przejściu II Brygady Legionów przez linię frontu został internowany przez władze austriackie w Huszt, następnie przeniesiony do Szeklence i wcielony do austriackiego 4 pułku piechoty Landwehry, w którym służył od kwietnia do 31 października 1918 i rozpadu Austro-Węgier.

Po powrocie do Polski 18 listopada 1918 wstąpił w Dębicy do odrodzonego Wojska Polskiego^[2]. W składzie 9 pułku ułanów małopolskich uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej zajmując stanowisko dowódcy plutonu kawalerii a następnie oficera żywnościowego. W marcu 1919 awansowany na podporucznika, w lipcu 1920 na porucznika.

Po wojnie polsko-bolszewickiej zweryfikowany i zatwierdzony w stopniu rotmistrza, pełnił służbę dowódcy 3 szwadronu 9 Pułku Ułanów Małopolskich w garnizonie Trembowla. W kwietniu 1928 został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku^[3]. 23 grudnia 1929 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP^[4]. 28 stycznia 1931 został przeniesiony z KOP do 9 pułku ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[5][6]. 14 grudnia 1931 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W 1936 został przeniesiony do 12 pułku ułanów w Białokrynicy na stanowisko dowódcy pułku^[2]. Ukończył IV kurs doskonalenia oficerów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu i kurs dowódców pułków w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził 12 pułkiem ułanów. 1 września 1939 brał udział w bitwie pod Mokrą w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii. Przeszedł szlak bojowy w składzie brygady, aż do boju pod Mińskiem Mazowieckim 13 września. 14 września idąc w straży tylnej brygady został odcięty od pułku we wsi Rudka nad Świdrem. Z grupą ułanów walczył nadal w Grupie Kawalerii „Chełm” pod dowództwem płk Władysława Płonki. Po agresji ZSRR na Polskę został wzięty 1 października 1939 do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Po rozpoczęciu likwidacji obozu przez NKWD został zastrzelony^[2]. Zamordowani jeńcy ze starobielskiego obozu byli grzebani w bezimiennych mogiłach w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 27 (13 września 1939)^[9]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5476
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[10]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[12][11]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka 9 Pułku Ułanów Małopolskich

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Przypisy

1. Wykaz Legionistów ↓.
2. Bielski 1991 ↓, s. 393.
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 134.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 407.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 31.
6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 636.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 15 grudnia 1931 roku, s. 397.
8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
9. Rómmel 1958 ↓, s. 406.
10. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 142.
12. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

• Ppłk. Andrzej Kuczek dowódca 12 Pułku Ułanów Podolskich
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
• Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 393. ISBN 83-11-07836-X.
• Andrzej Kuczek. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-07)].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.