Aleksandar Marković

Nie mylić z: Aleksandar Cincar-Marković.
Aleksandar Marković
Александар Марковић
Ilustracja
Aleksandar Marković podczas koncertu,
ok. 2011 r.
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1975
Belgrad

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Powiązania

Sinfonia Varsovia, Orkiestra Symfoniczna Wojwodiny w Nowym Sadzie, Opera North, Filharmonia w Brnie, Tyrolski Państwowy Teatr i Orkiestra w Innsbrucku

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Aleksandar Marković, cyryl. Александар Марковић (ur. 7 sierpnia 1975, Belgrad[1]) – serbski dyrygent symfoniczny i operowy.

Życiorys

Marković w młodości uczył się gry na fortepianie[2]. Ukończył dyrygenturę orkiestrową pod kierunkiem Leopolda Hagera na Universität für Musik und darstellende Kunst Wien. Uczestniczył również w kursach mistrzowskich Accademia Musicale Chigiana(inne języki) w Sienie, gdzie został wyróżniony diploma d’onore. Był dyrektorem artystycznym Filharmonii Koszalińskiej (2004–2005)[3], głównym dyrygentem Tyrolskiego Państwowego Teatru i Orkiestry(inne języki) w Innsbrucku (2005–2008), dyrektorem muzycznym i pierwszym dyrygentem orkiestry Filharmonii w Brnie(inne języki) (2009–2015) i dyrektorem muzycznym Opera North(inne języki) w Leeds (2016–2017). Od września 2021 roku jest głównym dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Wojwodiny w Nowym Sadzie (serb. Vojvodjanski Simfonijski Orkestar)[4], a od września 2022 roku pierwszym gościnnym dyrygentem Sinfonii Varsovii[5].

Wraz z Dagmarą Peckovą(inne języki) i Filharmonią Słowacką wydał w 2015 płytę Sinful Women (Supraphon SU 4181-2). Jest jurorem i wykładowcą festiwalu Summa Cum Laude w Wiedniu, angażował się w projekty orkiestry symfonicznej Uniwersytetu Muzyki i Sztuk Performatywnych w Grazu(inne języki).

Jako dyrygent muzyczny Opera North kierował Jenůfą Janáčka (2016) i Kawalerem srebrnej róży Straussa (2016)[6], zaś na stanowisku głównego dyrygenta Tyrolskiego Państwowego Teatru i Orkiestry takimi produkcjami, jak Salome Straussa, Latający Holender Wagnera, Madama Butterfly i Tosca Pucciniego, Rycerskość wieśniacza/Pajace Mascagniego/Leoncavalla, Wesele Figara Mozarta, Romeo i Julia Gounoda, Traviata i Nabucco Verdiego, Norma Belliniego i Jezioro łabędzie Czajkowskiego. Dokonał ponadto premier nowych produkcji operowych w Teatrze Narodowym w Belgradzie (Moc przeznaczenia, 2009)[7], Operze w Seattle(inne języki) (Eugeniusz Oniegin, 2020)[8] i Słoweńskim Teatrze Narodowym w Lublanie(inne języki) (Latający Holender, 2013; Apollon Musagète(inne języki), Oedipus Rex(inne języki) 2021)[8].

Współpracował ponadto z licznymi orkiestrami, takimi jak orkiestra Filharmonii Śląskiej w Katowicach, Royal Liverpool Philharmonic(inne języki), City of Birmingham Symphony Orchestra(inne języki), RTÉ National Symphony Orchestra(inne języki), z Belgijską Orkiestrą Narodową(inne języki), Monachijską Orkiestrą Radiową(inne języki), Orkiestrą Symfoniczną Odense(inne języki), Bournemouth Symphony Orchestra(inne języki), BBC Scottish Symphony Orchestra(inne języki), Orkiestrą Symfoniczną Malmö(inne języki), Orkiestrą Filharmonii Katarskiej(inne języki), Orkiestrą Beethovenowską w Bonn(inne języki), orkiestrą Radia i Telewizji Chorwackiej, Orkiestrą Symfoniczną Czeskiego Radia(inne języki), orkiestrą Filharmonii Słoweńskiej(inne języki), orkiestrą Opery w Wuppertalu(inne języki), Orkiestrą Kameralną Lozanny(inne języki), orkiestrą Teatru Lirycznego im. Giuseppe Verdiego(inne języki) w Trieście, Filharmonikami Bremeńskimi(inne języki), orkiestrą Teatru w Lubece(inne języki), Orkiestrą Kameralną Palatynatu Reńskiego(inne języki), Orkiestrą Symfoniczną Hiszpańskiego Radia i Telewizji(inne języki), Wiedeńskimi Symfonikami(inne języki), orkiestrą Filharmonii Drezdeńskiej(inne języki), Filharmonikami Stuttgardzkimi(inne języki), Staatskapelle Halle(inne języki), Praską Orkiestrą Symfoniczną(inne języki), berlińską Konzerthausorchester(inne języki), Niemiecką Orkiestrą Symfoniczną w Berlinie, salzburską Mozarteumorchester(inne języki), Wiedeńską Orkiestrą Kameralną(inne języki) i Wiedeńską Concert-Verein(inne języki), Szkocką Orkiestrą Kameralną(inne języki), orkiestrą Filharmonii im. Leoša Janáčka w Ostrawie(inne języki), Narodową Litewską Orkiestrą Symfoniczną(inne języki), orkiestrą Tonhalle St. Gallen(inne języki), Narodową Orkiestrą w Brunszwiku(inne języki), orkiestrą Filharmonii Belgradzkiej(inne języki), orkiestrą Filharmonii Zagrzebskiej(inne języki) i orkiestrą Filharmonii Sarajewskiej(inne języki).

Wyróżnienia

Marković jest zdobywcą pierwszej nagrody (ex aequo z Modestasem Pitrėnasem) na VII Międzynarodowym Konkursie Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach w 2003 roku[9], a także stypendystą Fundacji Herberta von Karajana w Berlinie (niem. Herbert von Karajan Stiftung Berlin)[8].

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ Marković, Aleksandar. W: Ingrid Bigler-Marschall: Deutsches Theater-Lexikon Nachtragsband 4: M – Pa. De Gruyter, 2016. ISBN 978-3-11-036175-9. [dostęp 2022-01-27]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  2. ↑ Meet our maestro: Aleksandar Marković makes his US debut. Seattle Opera blog, 2020-01-09. [dostęp 2022-01-27]. (ang.).
  3. ↑ Filharmonia Koszalińska w latach 2000–2005. W: Kazimierz Rozbicki: Kultura Koszalińska. Almanach 2005. Koszalińska biblioteka Publiczna, 2005, s. 12. ISBN 83-87317-54-3.
  4. ↑ O nas. Oficjalna strona Orkiestry Symfonicznej Wojwodiny w Nowym Sadzie. [dostęp 2022-01-27]. (serb.).
  5. ↑ Aleksandar Marković o związkach i współpracy z Sinfonią Varsovią. sinfoniavarsovia.org, 2022-02-12. [dostęp 2022-03-23].
  6. ↑ Der Rosenkavalier – eloquently staged revival belies its age. The Guardian, 2016-09-18. [dostęp 2022-02-08].
  7. ↑ La forza del destino. Opera by Giuseppe Verdi. Strona Teatru Narodowego w Belgradzie. [dostęp 2022-02-08].
  8. ↑ a b c Oficjalna strona artysty. [dostęp 2022-01-27]. (ang.).
  9. ↑ 7. Międzynarodowy Konkurs Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga. culture.pl. [dostęp 2022-01-27].

Linki zewnętrzne

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!