Aleje Jerozolimskie-Zachód

Aleje Jerozolimskie-Zachód
osiedle Warszawy
Ilustracja
Widok na osiedle z powietrza od południowego zachodu, wzdłuż Al. Jerozolimskich. Na pierwszym planie najwyższe w zespole budynki pod adresami Al. Jerozolimskie 159 i ul. Szczęśliwicka 8
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miasto

Warszawa

Powierzchnia

0,165 km²

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Aleje Jerozolimskie-Zachód”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Aleje Jerozolimskie-Zachód”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Aleje Jerozolimskie-Zachód”
Ziemia52°13′18″N 20°58′46″E/52,221667 20,979444
Multimedia w Wikimedia Commons

Aleje Jerozolimskie-Zachód lub Aleje Jerozolimskie Zachodnie – osiedle mieszkaniowe w dzielnicy Ochota w Warszawie[1][2].

Położenie i historia

Osiedle Aleje Jerozolimskie-Zachód znajduje się na warszawskiej Ochocie, na obszarze Miejskiego Systemu Informacji Stara Ochota[3][4]. Jest położone wzdłuż Alei Jerozolimskich, po ich południowej stronie, na odcinku między placem Zawiszy a Dworcem Zachodnim[2], na północ od ul. Grójeckiej[5].

W XVIII wieku w tej części miasta znajdowała się założona w 1774 roku osada żydowska nazywana Nową Jerozolimą[2]. W późniejszym okresie powstały tu liczne glinianki[2]. Obszar zamieszkiwany był głównie przez ubogą ludność[2]. W czasie II wojny światowej, we wrześniu 1939 roku, broniły się w tym miejscu 41 Suwalski Pułk im. Marszałka Piłsudskiego i 40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich[2]. Doszło też tutaj do jedynego starcia pancernego, które miało miejsce w czasie obrony Warszawy[2].

Osiedle wybudowano w latach 1962–1967 według projektu Jana Zdanowicza i Jerzego Baumillera[2]. W tamtym czasie nawiązująca do nazwy ulicy nazwa osiedla nie oddawała stanu faktycznego, gdyż Al. Jerozolimskie przedłużono od pl. Zawiszy na zachód dopiero w 1973 roku[2].

Charakterystyka

Osiedle ma powierzchnię 16,5 ha[6]. Składa się z budynków o różnej wysokości – od 4, poprzez 7 i 11 do 13 kondygnacji, maksymalnej na owe czasy liczby ze względów technologicznych[2][7]. Budynki położone wzdłuż Al. Jerozolimskich zostały tak ustawione, aby tworzyć wrażenie jednej ściany dla wjeżdżających do Warszawy od zachodu[2]. Mieszczą 1898 mieszkań, składających się z 4635 izb, zaplanowanych dla ok. 5500–6500 osób[6][7]. Pierwotnie miały jasną elewację[7], a pomiędzy nimi zaplanowano przestronne tereny zielone[6]. Zabudowę uzupełniły obiekty usługowe: 2 przedszkola i 32 lokale handlowo-usługowe[6]. Łączna kubatura mieszkań to 341 789 m³[6]. Dominuje zabudowa wysoka[6]. Dla wszystkich mieszkań zaplanowano loggie lub balkony[6]. Przy pl. Zawiszy planowano wybudować pawilony usługowe w kształcie plastra miodu[7]. U zbiegu ulic Szczęśliwickiej i Sękocińskiej oraz Alej Jerozolimskich powstała fontanna[8].

Za realizację osiedla odpowiedzialne było Przedsiębiorstwo Budownictwa Miejskiego „Południe”[7] na zlecenie stołecznego Zakładu Osiedli Robotniczych[6][2]. Poszczególne budynki realizowane były na potrzeby pracowników Polskich Kolei Państwowych, Polskiej Akademii Nauk, Urzędu Rady Ministrów i Stołecznej Rady Narodowej[7].

Po zrealizowaniu osiedla zabudowa była uzupełniana m.in. o budynki mieszkalne: Al. Jerozolimskie 151–155 (oddany do użytku w 1999)[9], Al. Jerozolimskie 157 (2002)[10] Ochota Residence (ul. Niemcewicza 26, 2003)[11][12], Rezydencja Kaliska (ul. Kaliska 23, 2011)[13] i budynki mieszkalno-biurowe Al. Jerozolimskie 133, 133a (1999)[14].

Przypisy

  1. ↑ Rada miasta stołecznego Warszawy, Uchwała nr XXV/697/2020 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, 30 stycznia 2020, s. 43.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 89–90, 188. ISBN 83-85028-56-0.
  3. ↑ Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2023-09-17].
  4. ↑ Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie, Dzielnica Ochota − Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie [online].
  5. ↑ Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1977, s. 69. OCLC 831027217.
  6. ↑ a b c d e f g h Barbara Opławska i inni, Warszawskie osiedla ZOR, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 1968, s. 55–56, 152.
  7. ↑ a b c d e f bu, Na zachodniej stronie Ochoty, „Stolica” (8 (1002)), Warszawa, 19 lutego 1967, s. 5, ISSN 0039-1689.
  8. ↑ Tajemnicza fontanna przy Szczęśliwickiej [online], Informator Ochoty i Włoch, 27 lipca 2021.
  9. ↑ Budynki mieszkalne [online], archiwumlat90.pl [dostęp 2023-09-17].
  10. ↑ Budynek mieszkalny [online], archiwumlat90.pl [dostęp 2023-09-17].
  11. ↑ Ochota Residence [online], urbanity.pl [dostęp 2023-09-17].
  12. ↑ Ochota Residence, [w:] zw.com.pl [online], Życie Warszawy, 16 października 2003 [dostęp 2023-09-17].
  13. ↑ Rezydencja Kaliska [online], urbanity.pl [dostęp 2023-09-17].
  14. ↑ Budynki biurowo-mieszkalne [online], archiwumlat90.pl [dostęp 2023-09-17].
Osiedla warszawskiej dzielnicy Ochota
Obszary MSI
Części miasta wg PRNG
Inne

Godło

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!