PROFILBARU.COM

Alaksandr Czarwiakou
Аляксандр Чарвякоў
Pełne imię i nazwisko	Alaksandr Ryhorawicz Czarwiakou
Data i miejsce urodzenia	8 marca 1892 ; Dukora, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1937 ; Mińsk, Białoruska SRR, ZSRR
	Przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych Białoruskiej SRR
Okres	od 1920; do 1924
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Białorusi
Poprzednik	Aleksandr Miasnikian
Następca	Jazep Adamowicz
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Alaksandr Ryhorawicz Czarwiakou, biał. Аляксандр Рыгоравіч Чарвякоў, Aleksandr Czerwiakow (ur. 25 lutego^?/8 marca 1892 w Dukorze, zm. 16 czerwca 1937 w Mińsku) – białoruski polityk i działacz narodowy, członek KP(b)B i WKP(b), premier Białorusi w latach 1920–1924, głowa państwa (1920–1937) i sekretarz partii komunistycznej.

Życiorys

W 1915 roku ukończył instytut nauczycielski w Wilnie. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W 1917 roku został delegatem na Wszechbiałoruski Zjazd w Mińsku, od 1917 do 1918 roku reprezentował narodowe władze białoruskie w Moskwie.

Po powołaniu Lit-Biełu wszedł w jego skład jako ludowy komisarz oświaty (styczeń 1919), w 1920 roku stał na czele Komitetu Rewolucyjnego w Mińsku.

Od 1920 do 1924 roku pełnił urząd przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych Białoruskiej SRR oraz przewodniczył jej Centralnemu Komitetowi Wykonawczemu (de facto głowa państwa). Należał do KC KP(b)B i WKP(b).

W 1920 roku brał udział w delegacji radzieckiej negocjującej traktat pokojowy z Polską, jednak ostatecznie BSRR nie była jego stroną (zrzekła się pełnomocnictw na rzecz RFSRR). Mimo deklaracji, że nie dopuści do rozbioru Białorusi między Polskę a Rosję, nie protestował przeciwko włączeniu do II RP ziem etnicznie białoruskich.

W latach 1922–1937 zasiadał z klucza w Centralnym Komitecie Wykonawczym ZSRR (kolegialnej głowie państwa) – jako przedstawiciel Białorusi.

W latach dwudziestych i trzydziestych jako I sekretarz KP(b)B starał się prowadzić politykę białorutenizacji – za jego rządów Białoruś radziecka osiągnęła znaczy postęp w dziedzinie oświaty i kultury, która przestała być wyłącznie rosyjsko- lub polskojęzyczna.

Nie będąc w stanie zapobiec narastającym represjom wobec białoruskich działaczy narodowych i obawiając się aresztowania popełnił samobójstwo w czerwcu 1937 roku.