Podstawowe szkolenie szybowcowe odbył w 1933 r. w Ustianowej. W 1934 r. rozpoczął pracę zawodową w Wojskowym Obozie Szybowcowym (WOS) w Ustianowej jako pracownik warsztatowy. W WOS ukończył kurs dla instruktorów szybowcowych. Od 1936 r. do 1939 r. instruktor szybowcowy w Szkole Szybowcowej Aeroklubu Lwowskiego w ośrodku szybowcowym Bezmiechowej. Od 1 lipca 1939 r. kierownik szkoły szybowcowej Polichno-Pińczów.
II wojna światowa
We wrześniu 1939 roku ewakuował się wraz ze swoim ośrodkiem Przysposobienia Wojskowego Lotniczego do Rumunii, skąd przedostał się przez Maltę do Francji, gdzie został wcielony do lotnictwa[1]. W styczniu 1940 r. przybył do Anglii i zaszeregowany został do personelu technicznego[1]. Po przeszkoleniu otrzymał przydział do 300 dywizjonu bombowego w stopniu polskim sierżanta jako szef sekcji ekwipunku lotniczego i spadochronowego. Funkcję tę pełnił do zakończenia wojny.
Kariera lotnicza (po II wojnie światowej)
Tablica upamiętniająca Adama Dziurzyńskiego w budynku Górskiej Szkoły Szybowcowej „Żar”
W 1947 r. powrócił do Polski z Wielkiej Brytanii[1]. Objął kierownictwo Szkoły Szybowcowej Żar[1]. Funkcję tę pełnił do grudnia 1951 r. W 1951 r. podjął pracę jako pilot doświadczalny w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej. Jako pilot doświadczalny miał wypadek zakończony ukręceniem belki kadłuba w szybowcu SZD-8 Jaskółka z usterzeniem usterzeniem motylkowym podczas wyprowadzaniu szybowca z korkociągu (wypadek zakończony szczęśliwym lądowaniem).
W 1957 r. powrócił do pracy na stanowisku kierownika Szkoły Szybowcowej Żar[1], stanowisko to pełnił do przejścia na emeryturę w dn. 31 maja 1971 r. W czasie pracy rozpoczęto budowę zbiornika elektrowni szczytowo-pompowej na górze Żar. Dzięki zaangażowaniu Adama Dziurzyńskiego przesunięto umiejscowienie zbiornika na wschód ocalając tym samym budynek szkoły na szczycie góry[2], wybudowano nowe hangary, szkołę i hotel.
Poza lotnictwem
Zamiłowany pszczelarz i organizator koła Pszczelarzy w Międzybrodziu Bialskim[2]. Jego pasieka uznawana była za wzorcową i była odwiedzana przez liczne rzesze pszczelarzy.
Do końca życia aktywnie uczestniczył w pracach Koła Łowieckiego „Beskid” w Żywcu[2]. Przez szereg lat był łowczym koła, dbał o szkolenie myśliwych, prowadził wzorową gospodarkę hodowlaną w łowisku. Był też organizatorem wielu imprez myśliwskich i spotkań towarzyskich.
Odznaczenia
Za wieloletnią pracę w lotnictwie, pszczelarstwie i myślistwie uhonorowany został wieloma wyróżnieniami, medalami i dyplomami, m.in.:
praca zbiorowa pod red., Andrzej Glass, Tomasz Murawski: Polskie Szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju. Bielsko-Biała: SCG, 2012. ISBN 978-83-932826-0-9.
Tadeusz Chwałczyk: Medalowe wzloty. Lublin: Kagero Oficyna Wydawnicza, 2008. ISBN 978-83-604-4580-8.
Tadeusz Krzystek, Anna Krzystek: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947. Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7.
