PROFILBARU.COM

3 Dywizjon Samochodowy
	Historia
Państwo	Polska
Rozformowanie	1935
	Tradycje
Święto	7 lutego
Kontynuacja	7 Batalion Pancerny
	Organizacja
Dyslokacja	Słonim; Białystok; garnizon Grodno
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	Wojska Samochodowe

3 Dywizjon Samochodowy (3 dsam) – oddział wojsk samochodowych Wojska Polskiego II RP.

Formowanie i zmiany organizacyjne

3 dywizjon samochodowy sformowany został 30 sierpnia 1921 w Słonimie na bazie 4 polowego dywizjonu samochodowego 4 Armii. W skład dywizjonu weszły^[1]:

61 polowa kolumna samochodów ciężarowych
79 polowa kolumna samochodów ciężarowych
4 polowa kolumna samochodów osobowych
pociąg warsztatowy
polowy skład samochodowy

Sformowane w Słonimie jednostki przybyły transportem kołowym do Białegostoku. W tym czasie dywizjon liczył 80 samochodów i 25 motocykli^[1].

Później w strukturze dyonu występowała między innymi Kolumna Szkolna Samochodów Pancernych. Jesienią 1925 roku kolumna została wyłączona ze składu wojsk samochodowych, podporządkowana dowódcy 10 Pułku Ułanów Litewskich i przemianowana na 1 Szwadron Samochodów Pancernych^[2].

Osobny artykuł: Organizacja pokojowa dywizjonu samochodowego.

W 1929 roku jednostka została skadrowana i otrzymała nazwę „Kadra 3 Dywizjonu Samochodowego”.

Osobny artykuł: Święta wojskowe w Polsce.

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 7 lutego, jako datę święta pułkowego^[3].

Żołnierze dywizjonu

Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie 3 Dywizjonu Samochodowego.

Dowódcy dywizjonu

por. Michał Lubicz-Zaleski^[1] (1921-)
mjr / ppłk sam. Romuald I Kozłowski – dowódca dyonu (1923^[4] – 1924^[5])
kpt. sam. Albert Rogiński – komendant kadry (1932^[6])

Odznaka pamiątkowa

20 stycznia 1930 roku Minister Spraw Wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 3 dsam^[7].

Odznaka o wymiarach 39x39 mm ma kształt równoramiennego krzyża pokrytego czarną emalią, a na obrzeżach - amarantową. W centrum krzyża w wieńcu laurowym wpisano numer 3. Na nim nałożona jest uskrzydlona kierownica zwieńczona u dołu sztyletem. Po obu stronach dolnego ramienia widnieją koła samochodowe. Odznaka oficerska, dwuczęściowa, wykonana w srebrze, emaliowana zespolona trzema nitami. Wykonawcą odznaki był Józef Michrowski z Warszawy^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Rudzki, Kulesza i Jeszka 1928 ↓, s. 1200.
↑ Magnuski 1993 ↓, s. 20-22.
↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1008.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 919.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 780.
↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 20 stycznia 1930 roku, poz. 25.
↑ Sawicki 2007 ↓, s. 344.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-860-28-00-9.
Piotr Rudzki, Jerzy Kulesza, Józef Jeszka. Krótki rys historyczny powstania i pracy formacyj samochodowych. „Przegląd Wojskowo-Techniczny. Broń Pancerna.”. 4 (6), s. 1193-1246, 1928. Warszawa: Drukarnia Ministerstwa Spraw Wojskowych; Dowództwo Saperów; Dowództwo Broni Pancernych; Dowództwo Wojsk Łączności.
Zdzisław Sawicki: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles : 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" ; Londyn : Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddz. Broni Pancernej, 1971.