Wykonując postanowienia uchwały Rady Ministrów z 23 maja 1922 roku, minister spraw wewnętrznych rozkazem z 9 listopada 1922 roku zmienił nazwę „Bataliony Celne” na „Straż Graniczną”[1]. Wprowadził jednocześnie w formacji nową organizację wewnętrzną[2]. 31 batalion celny przemianowany został na 31 batalion Straży Granicznej.
31 batalion Straży Granicznej funkcjonował w strukturze Komendy Powiatowej Straży Granicznej w Wilejce, a jego dowództwo stacjonowało w Dokszycach[3]. W skład batalionu wchodziły cztery kompanie strzeleckie oraz jedna kompania karabinów maszynowych w liczbie 3 plutonów po 2 karabiny maszynowe na pluton[4]. Dowódca batalionu posiadał uprawnienia dyscyplinarne dowódcy pułku. Cały skład osobowy batalionu obejmował etatowo 614 żołnierzy, w tym 14 oficerów[5]. Z uwagi na eksterytorialne stacjonowanie, batalion odkomenderował oficera łącznikowego do starosty duniłowiczowskiego[6].
Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 24 maja 1923 zarządzono likwidację Straży Granicznej do dnia 1 lipca 1923[7]. Jednak 31 batalion Straży Granicznej, już w nowym etacie[a], pozostał na granicy do jesieni 1923[8]. Pod względem budżetowo-gospodarczym podlegał Komendzie Okręgowej Policji Państwowej w Wilnie[9].
Potem batalion przekazał swój odcinek oddziałom Policji Państwowej i został rozwiązany[10].
Służba graniczna
9 marca 1923 31 batalion odjechał do Dokszyc na swoje dawne miejsce[11].
Od lipca 1923 batalion ochraniał odcinek granicy od hutoru Hornowo (od rzeki Czernicy) do m. Cybulki[9]
Materiały dotyczące spraw dyslokacyjnych:przeniesienia siedzib komend, baonów, obszary odcinków granicznych, 1922–1923 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.161/53.)
Zarządzenia władz zwierzchnich dotyczące organizacji sześciu batalionów Straży Granicznej na terenie Delegata Rządu w Wilnie, 1923 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.161/14.)