2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne

2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne

Second Allied Tactical Air Force (2 ATAF)

Historia
Organizacja	NATO
Sformowanie	1952
Rozformowanie	1993
Dowódcy
Ostatni	marsz. Andrew Wilson
Organizacja
Dyslokacja	Rheindahlen[a]
Podległość	CINCAIRCENT

Phantom z 2 ATAF

2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne – lotniczy Związek operacyjny Paktu Północnoatlantyckiego okresu zimnej wojny.

Charakterystyka

W kwietniu 1952 utworzono dwa zgrupowania sojuszniczych taktycznych sił powietrznych (Allied Tactical Air Forces ATAF: 2. i 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne (PTSP). 2 PTSP odpowiadały za osłonę terytorium Holandii, Belgii i północną część Republiki Federalnej Niemiec. Tworzyły je początkowo brytyjskie taktyczne siły powietrzne (British RAF Second Tactical Air Force 2 TAF^[b]) oraz siły powietrzne Holandii i Belgii. Kwatera dowództwa znajdowała się w Bad Eilsen, którą w 1954 przeniesiono do Rheindahlen. Dowódcą 2 PTSP był brytyjski marszałek lotnictwa, który jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy 2 TAF.

Rejon obrony 2 PTSP podzielono na dwa sektory obrony: za sektor I odpowiedzialne były siły powietrzne Wielkiej Brytanii, wchodzące w skład 2. i 69 grupy sił powietrznych, natomiast za sektor II odpowiadały brytyjskie i belgijskie siły powietrzne, wchodzące w skład 83 grupy sił powietrznych. Centrum dowodzenia I sektora znajdowało się w Brockzetel, natomiast II sektora w Uedem^[2][3]. Jednym z zadań było też wsparcie działań wojsk lądowych zgrupowanych w Północnej Grupie Armii.
W latach 80 XX w. 2 PTSP podlegały Dowództwu Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy (Allied Air Forcel Central Europe AAFC) w Ramstein. Na ich wyposażeniu znajdowało się 36 wyrzutni pocisków rakietowych Pershing 1A, około 800 samolotów bojowych typu Tornado, Harrier GR Mk3 i Mk5, F-15C, F-16A, F-104G, Alpha Jet, F-5A. F-4 Phantom i rozpoznawczych (łącznie 45 eskadr), 62 baterie rakiet przeciwlotniczych „Hawk” i „Nike” (480 wyrzutni) i ponad 750 artyleryjskich środków przeciwlotniczych. Siły te mogły być wzmocnione przez samoloty amerykańskiej 3 Armii Lotnictwa Taktycznego, stacjonującej w Mildelhaal oraz samolotami brytyjskimi^[4].

30 czerwca 1993 2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne zostały rozwiązane^[4], a zadania dowództwa przejęło Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT^[5].

Struktura organizacyjna

W 1953^[6]

• dowództwo 2 PTSP
• 2 Grupa Sił Powietrznych
• 69 Grupa Sił Powietrznych
• 83 Grupa Sił Powietrznych

W 1987^[7]

• dowództwo 2 PTSP
• 3 Dywizja Lotnictwa Taktycznego (niemiecka)
• 4 Dywizja Lotnicza Obrony Powietrznej (niemiecka)
• Lotnictwo taktyczne Belgii
• Lotnictwo taktyczne Holandii
• Siły Powietrzne Wielkiej Brytanii stacjonujące w Niemczech
• cześć 3 Armii Lotnictwa Taktycznego (amerykańskiej)

Dowódcy 2 PTSP

Stopień, imię i nazwisko	Czasokres
marsz. Humphrey Edwardes-Jones	1959 – 1961
marsz. John Grandy	1961 – 1963
marsz. Ronald Lees	1963 – 1965
marsz. Denis Spotswood	1965 – 1968
marsz. Christopher Foxley-Norris	1968 – 1970
marsz. Harold Brownlow Martin	1970 – 1973
marsz. Nigel Maynard	1973 – 1976
marsz. Michael Beetham	1976 – 1977
marsz. John Stacey	1977 – 1977
marsz. Peter Terry	1979 – 1981
marsz. Thomas „Jock“ Kennedy	1981 – 1983
marsz. Patrick Hine	1983 – 1985
marsz. David Parry-Evans	1985 – 1987
marsz. Anthony Skingsley	1987 – 1989
marsz. Andrew Wilson	1991 – 1993

Uwagi

1. Kompleks wojskowy JHQ Rheindahlen znajduje się w okolicy Mönchengladbach i wyglądem przypominaa średniej wielkości miasteczko z budynkami administracyjnymi, mieszkalnymi, sklepami, szkołami i innymi obiektami użyteczności publicznej. Pierwotnie stanowił połączoną kwaterą brytyjskich sił stacjonujących na terytorium RFN. Stanowił siedzibę kwatery głównej zgrupowania NORTHAG, kwaterę 2 ATAF, dowództwo Brytyjskiej Armii Renu i Royal Air Force Germany. Personel wojskowy składał się z brytyjskich, amerykańskich, niemieckich, holenderskich, belgijskich, australijskich i kanadyjskich oficerów i żołnierzy. W kompleksie pracowało około 2500 pracowników niemieckich, zabezpieczających funkcjonowanie miasteczka i wydzielonych obiektów^[1].
2. W 1951 brytyjskie okupacyjne siły powietrzne (British Air Forces of Occupation BAFO zmieniły nazwę na 2 Taktyczne Siły Powietrzne (Second Tactical Air Force 2 TAF. W celu zapewnienia właściwego i bezpośredniego współdziałania pomiędzy 2 TAF i Brytyjską Armią Renu, utworzono nową siedzibę dowództwa w Rheindahlen, koło Moenchengladbach. W 1959 2 TAF zostały przemianowane na RAF Germany, a ich dowódca stał się jednocześnie dowódcą 2 ATAF. Głównym zadaniem RAF Germany była obrona północnej części RFN oraz, wraz z wydzielonymi siłami powietrznymi USA i Francji, utrzymanie trzech powietrznych korytarzy do Berlina Zachodniego.^[1].

Przypisy

1. Zarychta 2013 ↓, s. 87/229.
2. Zarychta 2013 ↓, s. 86.
3. Zarychta 2013 ↓, s. 230.
4. Zarychta 2016 ↓, s. 262.
5. Kaczmarek i Skowroński 1998 ↓, s. 95.
6. Zarychta 2013 ↓, s. 88.
7. Solak 1999 ↓, s. 51.

Bibliografia

• Julian Kaczmarek, Adam Skowroński: NATO, Europa, Polska. Wrocław: Atta 2, 1998. ISBN 83-86882-66-2.
• Janusz Solak: Niemcy w NATO. Warszawa: Bellona SA, 1999. ISBN 83-11-08879-9.
• Stanisław Zarychta: Broń jądrowa w kształtowaniu bezpieczeństwa 1945–2015. Warszawa: Bellona SA, 2016. ISBN 978-83-11-14235-0.
• Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.