La prononciacion es [baw'lu]. Las fòrmas ancianas son (silva) Baulo en 1145, Baulone en 1229, 1272, 1329, Baulo en 1385, 1390, 1416, 1442-43, 1445, 1446, etc[1].
Segon Dauzat, le nom es escur; ven benlèu de la meteissa rasic que Baule, betulla « bèç »[2]. Felip Carbona, citat per Patrici Pojada, fa derivar Baulon del basc : abe « arbre » + aul « terren pauc fertil » + sufixe locatiu un~on, donc Abaulon « terren pauc fertil (pr'amor del calcari) daissat als arbres »; una banala aferèsi menariá a Baulon[1]. Joan Coromines explica l'element -boló de Montboló, en Rosselhon per un nom germanic d'òme Baldo (Baldo(n) > Baudó > Bauló, illustrat per las atestacions istoricas, puèi passatge a -boló per alinhament de l'escrit rosselhonés sus la fonetica de las fòrmas centralas del catalan (cf. pauta > pota, causa > cosa). Dins son expausat, Coromines cita lo cas semblable de Baulon[3],[1].
Segon Patrici Pojada, l'explicacion de Coromines non se pòt justificar per las fòrmas ancianas, atal coma la preséncia de l'iniciala A- dins l'ipotèsi de Carbona. Patrici Pojada sembla pas causir[1].
Comunas d'Arièja (Lengadòc e Gasconha) (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
