La prononciacion es [kɔs]. Las fòrmas ancianas son Cos en 1233, Coscio en 1284, Quosz en 1387, Quos en 1390, Cos en 1385 e 1445, Cossio en 1424, Cos, Cossio en 1446-47, Cos segon la Cronica d'Esquerrièr, etc [5].
Segon Dauzat (e Alan Novèl, citat per P. Pojada), lo nom de Còs ven del gascon cos(t) « travèrs, costal », fòrma masculina de còsta[6]. Segon Negre, citat per Patrici Pojada, Còs ven de l'occitan còs, « autura, montet, pujòl »; lo vilatge es situat en naut d'una còsta.
Segon Burgan e Lafon, per Còs, L'Onor de Còs, Picacòs, Puèg de Còs (Tarn e Garona), qu'an de fòrmas ancianas Chos, Cos, Cossio, Cosso, s'agís d'un toponime prelatin qu'a lo sens de « autura, puèg »[5].
Segon Patrici Pojada, còst derivat de còsta junta pas ambe las fòrmas ancianas. L'ipotèsi de Burgan e Lafon a prepaus de Còs en Tarn e Garona es pus adaptada. Sembla que i aja una rasic o un mot aquitan *koiz ( > gascon *còç). La latinizacion Cossio, ancian nom de la vila de Vasats sembla d'aquela origina, coma aqueste Còs; lo sens seriá de « lòc naut, tuca, montanha pichona »[5].
Comunas d'Arièja (Lengadòc e Gasconha) (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
