PROFILBARU.COM

Yasuhiro Nakasone ; 中曾根康弘
	Nakasone Yasuhiro
Geboren	27 mei 1918; Takasaki (Gunma)
Overleden	29 november 2019; Tokio
Politieke partij	Liberaal-Democratische Partij
Partner	Tsutako Nakasone
Beroep	Politicus ; Ambtenaar
Religie	Shintoïsme
Handtekening
Premier van Japan
Aangetreden	27 november 1982
Einde termijn	6 november 1987
Monarch	Hirohito
Vicepremier(s)	Shin Kanemaru (1986–1987)
Voorganger	Zenko Suzuki
Opvolger	Noboru Takeshita
Directeur-generaal voor ; Administratieve Zaken
Aangetreden	17 juli 1980
Einde termijn	27 november 1982
Premier	Zenko Suzuki
Voorganger	Sosuke Uno
Opvolger	Kuniyoshi Saito
Minister van Economische Zaken
Aangetreden	7 juli 1972
Einde termijn	9 december 1974
Premier	Kakuei Tanaka
Voorganger	Kakuei Tanaka
Opvolger	Toshio Komoto
Directeur-generaal van de JSDF
Aangetreden	14 januari 1970
Einde termijn	5 juli 1971
Premier	Eisaku Sato
Voorganger	Kiichi Arita
Opvolger	Keikichi Masuhara
Minister van Transport ; en Infrastructuur
Aangetreden	25 november 1967
Einde termijn	30 november 1968
Premier	Eisaku Sato
Voorganger	Takeo Ohashi
Opvolger	Ken Harada
Portaal	Politiek

Yasuhiro Nakasone (Japans: 中曾根康弘, Nakasone Yasuhiro) (Takasaki (Gunma), 27 mei 1918 – Tokio, 29 november 2019) was een Japans politicus van de Liberaal-Democratische Partij (LDP). Hij was premier van Japan van 1982 tot 1987.

Nakasone was van 1947 tot 2004 lid van het Lagerhuis en diende als partijleider van de LDP van 1982 tot 1987. Hij was minister van Transport en Infrastructuur in het kabinet-Sato II van 1967 tot 1968, directeur-generaal van de JSDF^[1] in het kabinet-Sato III van 1970 tot 1971, minister van Economische Zaken in de kabinetten-Kakuei Tanaka I en II van 1972 tot 1974 en directeur-generaal voor Administratieve Zaken in het kabinet-Suzuki van 1980 tot 1982.

Nakasone kwam uit een familie die tot de samoerai-klasse had behoord. Hij diende in de Japanse Keizerlijke Marine. In 1978 zei hij dat hij tijdens de oorlog in Nederlands-Indië voor zijn kameraden een militair bordeel had laten bouwen.^[2] Later trok hij de bewering weer in.

Nakasone werd gezien als een tijdgenoot van Brian Mulroney, Ronald Reagan, Helmut Kohl, François Mitterrand, Margaret Thatcher en Michail Gorbatsjov. Hij wordt gezien als een van de belangrijkste naoorlogse regeringsleiders. Zijn eerste politieke wapenfeit was zijn leiding aan een politieke commissie die adviseerde om geld vrij te maken voor nucleair onderzoek, wat uiteindelijk resulteerde in de bouw van tientallen kernreactoren.^[2] Hij was vooral bekend om het doordrukken van de privatisering van staatsbedrijven, waaronder Japanese National Railways, en door het nieuw leven inblazen van het Japanse nationalisme tijdens en na zijn termijn als minister-president. Zo bezocht hij in 1985 als eerste regeringsleider het oorlogsmonument Yasukuni sinds daar in 1978 de namen van een aantal bekende oorlogsmisdadigers waren bijgeschreven.^[2] In 1987 trad hij terug, na een mislukte poging om btw in te voeren. In 1988 was hij betrokken in handel met voorkennis in aandelen.

Tijdens zijn premierschap stond Japan op het toppunt van zijn economische macht. Sinds het overlijden van zijn directe voorganger Zenko Suzuki in 2004 was Nakasone de oudste nog levende (voormalige) premier van Japan.^[2]

Voorganger: Takeo Ohashi	Minister van Transport en Infrastructuur Kabinet-Sato II 1967–1968	Opvolger: Ken Harada
Voorganger: Kiichi Arita	Directeur-generaal van de JSDF Kabinet-Sato III 1970–1971	Opvolger: Keikichi Masuhara
Voorganger: Kakuei Tanaka	Minister van Economische Zaken Kabinet-Kakuei Tanaka I en II 1972–1974	Opvolger: Toshio Komoto
Voorganger: Sosuke Uno	Directeur-generaal voor Administratieve Zaken Kabinet-Suzuki 1980–1982	Opvolger: Kuniyoshi Saito
Voorganger: Zenko Suzuki	Premier van Japan Kabinet-Nakasone I, II en III 1982–1987	Opvolger: Noboru Takeshita

Zie de categorie Yasuhiro Nakasone van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b Van 1954 tot 2007 was de titel van de bewindspersoon van de Japanse Zelfverdedigingstroepen "directeur-generaal" maar die had de zelfde bevoegdheden als een minister
↑ ^a ^b ^c ^d NRC Premier die zich gedroeg als president, 20 december 2019, geraadpleegd op 1 februari 2022