De oudste schriftelijke vermeldingen dateren uit het jaar 742 als Ingoniunilare[2], uit 785 als Ilununilare, uit 1175 als Ingichwilre en in 1178 in een pauselijke bul van Alexander III als Ingevilre.[3]
Op vraag van Graaf Simons von Lichtenberg gaf keizer Lodewijk IV de Beier in 1345 het dorp Ingveiler stadsrechten, in overeenstemming met de rechten van de stad Haguenau, waaronder het recht tot de aanleg van stadsmuren en vestingwerken en het organiseren van een wekelijkse markt op vrijdag.[4]
Op het eind van het ancien régime werd Ingwiller een gemeente in het departement Bas-Rhin. Ingwiller behoorde tot het kanton Bouxwiller in het arrondissement Saverne. In 1871 werd Ingwiller met de rest van het departement na de Frans-Duitse Oorlog bij de Vrede van Frankfurt geannexeerd door Duitsland. Ingwiller behoorde toen tot de Kreis Zabern (Saverne). 166 inwoners van Ingwiller kozen voor de optie om Frans staatsburger te blijven, wat inhield dat zij Elzas-Lotharingen moesten verlaten. Na het Verdrag van Versailles werd het gebied weer Frans.
