Backe werd in 1933 staatssecretaris op het Rijksministerie van Voeding en Landbouw en in mei 1942 werd hij de factominister van Voeding en Landbouw. Op 9 november 1942 werd hij gepromoveerd tot SS-Obergruppenführer en op 6 april 1944 benoemde Hitler Backe uiteindelijk tot Reichsminister van het Rijksministerie voor Voeding en Landbouw. Hij hield deze functie in het kortstondige kabinet, geleid door admiraal Karl Dönitz in de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog in mei 1945, zoals Adolf Hitler het in zijn politieke testament had vastgelegd. Tijdens de oorlog stelde Alfred Rosenberg Backe voor als beheerder van het OekraïenseReichskommissariat.
Hij was een van de bedenkers van het Hungerplan. Dit plan had tot doel om tientallen miljoenen Slaven te laten verhongeren om de regelmatige voedselleveringen voor de Duitse burgers en de troepen te kunnen verzekeren.
Backe werd door de geallieerden gearresteerd en moest na de oorlog terechtstaan in de Processen van Neurenberg voor zijn oorlogsmisdaden, maar hij pleegde zelfmoord door zich op te hangen in zijn cel in Neurenberg in april 1947.
Backe verhuisde tijdens de Russische Burgeroorlog naar Duitsland met de hulp van het Zweedse Rode Kruis. In Duitsland werkte hij aanvankelijk als arbeider. Hij schreef zich in om agronomie te studeren aan de Universiteit van Göttingen in 1920. Na zijn studie werkte hij korte tijd in de landbouw en werd daarna assistent-docent landbouwgeografie aan de Universiteit Hannover. In 1926 diende hij zijn proefschrift, "Die Russische Getreidewirtschaft als Grundlage der Land- und Volkswirtschaft Russlands" in aan de Universiteit van Göttingen, maar dit werd afgewezen.[7] "Backes stelling was in feite een manifest voor raciaal imperialisme", waar een hogere klasse van Duitse bezetters zou vechten tegen de lokale, 'etnisch inferieure', bevolking om de beschikking over voedsel.[8]
Backe sloot zich in 1922 aan bij de Sturmabteilung en in 1925 in Hannover bij de NSDAP.[9] Na de ontbinding van de regionale politieke entiteit Gauw (NSDAP) voor Zuid-Hannover, liet Backe zijn lidmaatschap verlopen.[9] In 1927 was Backe inspecteur en bestuurder op een grote boerderij in Pommern. In 1928 trouwde hij met Ursula en met de financiële steun van zijn schoonvader werd hij in november 1928 huurder van domein Hornsen, met zo'n 950 hectare in de wijk Alfeld.[10][11] Hij leidde de boerderij met succes. Na de nazimachtsgreep, werd Backe op 27 oktober 1933 staatssecretaris van het Rijksministerie van Voeding en Landbouw[12] en in dezelfde maand trad hij toe tot de SS.[13] Backe werd lid van de Pruisische Staatsraad en in oktober 1936 hij werd benoemd tot landbouwvertegenwoordiger in het Vierjarenplan van Hermann Göring.[12] Toen de minister van Voeding en Landbouw Walther Darré op 23 mei 1942 met langdurig ziekteverlof werd gestuurd, werd Backe belast met het uitvoeren van zijn verantwoordelijkheden, hoewel hij in naam staatssecretaris bleef. Backe werd ook belast met Darré's verantwoordelijkheden als Rijksleider voor de Boerenstand in de nationale leiding van de nazipartij. Op 9 november 1942 werd Backe gepromoveerd tot SS-Obergruppenführer[14] en op 6 april 1944 benoemde Hitler Backe uiteindelijk tot Reichsminister van het Ministerie voor Voeding en Landbouw.[15]
Backe bekleedde verschillende rangen in zowel de Sturmabteilung als Allgemeine SS. De volgende tabel laat zien dat de bevorderingen niet synchroon liepen.
(de) Deutscher Bauer erwache. Die Agrarkrise. 1931.
(de) Das ende des Liberalismus. 1938.
(de) Um die Nahrungsfreiheit Europas. Weltwirtschaft oder Grossraum. 1942
Opmerking
Afkorting:
m.d.W.d.G.b. (mit der Wahrnehmung der Geschäfte beauftragt) = vrije vertaling: met de waarneming van de functie belast
Bronnen, noten en/of referenties
(fr) Tixier, Thierry (2019). Allgemeine SS - Polizei - Waffen SS Volume 3, SS OGRUF BACKE (Geen paginavermelding). ISBN 978-1-326-84038-9. Geraadpleegd op 9 april 2020.
(de) SS Officers List; SS-Standartenführer to SS-Oberstgruppenführer. Schiffer Publishing Ltd, Verenigde Staten (2000), pp. 9. ISBN 0-7643-1061-5. Geraadpleegd op 3 oktober 2021.
(en) Miller, Michael D., Andreas Schulz, Ken McCanliss (2006). Leaders of the SS & German Police Volume 1. R. James Bender Publishing, San Jose, 50, 51, 52, 53, 54, 55. ISBN 978-93-297-0037-2. Geraadpleegd op 6 mei 2022.
↑(de) Kehrl, Hans (1973). Krisenmanager im Dritten Reich. 6 Jahre Frieden, 6 Jahre Krieg: Erinnerungen, Critical comments and afterword by Erwin Viefhaus. Droste, Düsseldorf, 49–50. ISBN 978-3770003556.
.svg){kind=small}
_(andere).svg){kind=small}
