არსებობს გადმოცემა, რომ ამ ადგილებში მოიპოვებოდა კირი. აქედან წარმოსდგა სახელწოდება ნასაკირალი. განთქმული იყო ნასაკირალის ძელქვის ტყე, რომელსაც გურული ფირალები აფარებდნენ თავს გურიის აჯანყების დროს XX საუკუნის დასაწყისში. ამ დროს ნასაკირალის ტერიტორია დვაბზუს სასოფლო საზოგადოებაში შედიოდა.
1929 წელს გაიჩეხა ტყეები, გაშენდა ქარსაფარი ზოლი, მოეწყო ჩაის საბჭოთა მეურნეობა. ნასაკირალის ტყის ნაწილი მოექცა დვაბზუს სასოფლო საბჭოს დაქვემდებარებაში, ნაწილი სოფელ ნასაკირალის სახელით ძიმითის საბჭოში, ხოლო ქვედა ნასაკირალი შეუერთდა სოფელ მელექედურს. მეურნეობის დაარსებიდანვე დასახლება მულტიეთნიკური გახდა, ცხოვრობდნენ პოლონელები, ჩინელები, გერმანელები, უკრაინელები, სულ 14 სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენელი. აშენდა საავადმყოფო, კულტურის სახლი, სანატორიუმი, სკოლა.
1945 წელს აიგო კირის ქარხანა. 1956 წლისთვის მეურნეობა ფლობდა 495 ჰექტარ ჩაის, 116 ჰექტარ ტუნგისა და 7 ჰექტარ ციტრუსების პლანტაციას. 1958 წელს აშენდა ადმინისტრაციული შენობა, მოეწყო მოედანი, სადაც დაიდგა სტალინის ძეგლი. 1969 წელს სოფელში დასახლდნენ სტიქიით დაზარალებულები შუახევის, ხულოსა და ჩოხატაურის რაიონებიდან, სულ 265 ოჯახი. დასახლება კომპაქტური გახდა. 1971 წელს სოფელში არსებული რვაწლიანი სკოლა გადაკეთდა საშუალო სკოლად. მოქმედებდა 50 საწოლიანი საავადმყოფო.
1976 წლის 11 თებერვალს ქვედა ნასაკირალი გამოეყო მელექედურს და დაბის სტატუსი მიენიჭა.
მოსახლეობა
1990-იანი წლების დასაწყისში ნასაკირალში აგრეთვე დასახლდა შუა აზიაში მცხოვრები მაჰმადიანი მესხების რამდენიმე ოჯახი.
.svg)
