Ordoño IV, fillo de Afonso IV e da raíña Oneca Sánchez de Pamplona, e pai de Bermudo II[1], foi rei de Galiza[2][3] entre os anos 958 e 960.
Traxectoria
Após a expulsión de Sancho I o Craso, foi coroado rei en Santiago de Compostela, igrexa a prol da cal despachou varios documentos. Chegou ao trono co apoio da nobreza galega, en especial o do bispo Rosendo de Celanova, e do conde de Castela Fernán González.
Reinou nun período turbulento do Reino de Galiza marcado polo enfrontamento entre irreconciliables faccións nobiliarias galegas, castelás, asturianas ou da Terra de Foris. A imposibilidade de poñer orde nesta caótica situación granxeoulle unha pésima fama reflectida nas crónicas cristiás e musulmás. Determinada historiografía coñéceo como Ordoño IV o Mao.
No 958 casou con Urraca Fernández, filla do conde de Castela e viúva de Ordoño III, coa que tivo dous fillos, Bermudo e García. Este casamento, que procuraba o achegamento á nobreza castelá determinou o descontento de parte da nobreza galega.
Os fracasos na gobernación propiciaron que os mesmos que o apoiaran, entre eles San Rosendo, optasen pola volta de Sancho, no ano 959. Sancho entrou en Zamora co apoio das tropas musulmáns do califa Al-Hakam II. Ordoño refuxiouse en Castela até que Fernán González foi feito prisioneiro polo rei de Navarra García Sánchez.[4] Finalmente acudíu a Córdoba a solicitar a axuda militar do califa cordobés.[5] Segundo o tratado acadado, Ordoño compometíase a non levantarse contra o islam e a entregar do seu fillo García como refén.[4] Porén, apercibido Sancho, apresurouse a enviar tamén unha embaixada a Córdoba ofrecendo a súa vasalaxe. O monarca andalusí aviuse a recoñecer a Sancho como monarca a condición de que este desmantelase certas fortalezas próximas ao seu territorio. Ordoño faleceu pouco despois (no 962 ou 963) en circunstancias non esclarecidas.[6]
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
Outros artigos
,_16th_Century.svg){kind=small}
