Os seus pais divorciáronse cando ela tiña cinco anos. En 1965 ela e máis a súa nai mudáronse a unha vivenda de Friedrichstraße, onde coñeceron a Wolf Biermann, cantautor e artista, residente no mesmo edificio. Eva-María Hagen e Wolf Biermann comezaron unha relación que duraría sete anos, exercendo este último de figura paterna para Nina Hagen. Biermann fora acusado varias veces de contrarrevolucionario na entón República Democrática Alemá, por realizar críticas e burlas contra o réxime.[2]
Nina aprendeu ballet de moi nova e demostrou unha sorprendente aptitude para o canto, sendo considerada unha nena prodixio polas súas interpretacións de ópera. Deixou o colexio cando cursaba o décimo curso e uniuse á banda de versións Fritzens Dampferband.
Nina Hagen foi membro da banda Automobil, a cal tivo unha boa aceptación na República Democrática Alemá. Dese tempo é a canción Du hast den Farbfilm vergessen un éxito de vendas que apareceu na televisión da Alemaña do Leste e recentemente foi escollida por Angela Merkel para ser tocada na súa despedida. En 1976Wolf Biermann, de coñecidas opinións contrarias ao goberno da RDA, foi convidado a presentarse nun espectáculo televisado alén do pano de aceiro. Biermann viaxou á RFA e executou a súa presentación televisiva. Cando as autoridades da RDA se negaron a permitirlle traspasar de volta a fronteira, a súa esposa, Eva-Maria Hagen protestou publicamente por este impedimento. Nina Hagen, xa convertida en estrela musical xuvenil, uniuse á protesta da súa nai e advertiu que seguiría os pasos do seu padrasto no musical e no político, pero dentro da RDA. Ante esta situación, as autoridades xermano-orientais outorgaron o permiso de saída a toda a familia Biermann-Hagen, pero sen opción de retorno.
En 1977 Nina Hagen formou na RFA a banda The Nina Hagen Band coa que un ano despois gravaría o disco homónimo que inclúe temas como "TV-Glotzer (White Punks On Dope)" (unha versión de The Tubes) e "Auf'm Bahnhof Zoo".
Máis tarde, durante unha xira europea, Hagen decidiu deixar a banda, aínda que seguiría cumprindo co contrato ao gravar un segundo álbum en 1979. Unbehagen (que en galego significa «incomodidade» ou «inquietude») foi producido con gravacións que a banda fixera en Berlín e coas partes vocais que Nina gravara en California. Este incluíu o tema "African Reggae" e "Lucky Number", unha versión de Lene Lovich.
Mentres tanto, coma personaxe pública, Nina Hagen foi chamando a atención dos medios. Protagonizou un escándalo durante a súa aparición nun talk showaustríaco chamado Club 2, onde ilustrou (de xeito explícito, pero vestida) diferentes posturas de masturbación feminina e mantivo un intenso debate cos outros convidados, en particular con xornalista e escritor Humbert Fink.[3][4]
Tamén participou na película Cha Cha xunto á lenda do rockholandés, Herman Brood e á súa amiga Lene Lovich.
En 1982 Hagen realizou o seu primeiro disco como solista: NunSexMonkRock, unha disonante mestura de punk, funk e ópera. Ese mesmo ano comezou unha xira mundial con No Problem Orchestra.
En 1983 gravou o álbum Angstlos e fixo un pequeno tour europeo. Daquela as aparicións públicas de Nina Hagen facíanse estrañas e era frecuente que nas súas discusións incluísen temas relacionados con Deus, os extraterrestres e coa súa postura social e política. Tamén se declaraba defensora dos dereitos dos animais.
Do álbum Angstlos publicouse unha versión en inglés chamada Fearless (en galego: «Intrépido») que xerou dous dos máximos hits que se escoitaron nas discotecas norteamericanas: "Zarah" (unha versión da canción "Ich weiss, é wird einmal ein Wunder geschehen" de Zarah Leander) e o éxito de opéra/punk/disco, "New York, New York" (que chegou ao top 9 no Billboard). Esta canción é diametralmente oposta ao clásico do mesmo título cantado por Frank Sinatra e Liza Minnelli, e posiblemente por evitar confusións é citada por algunhas fontes como "New York, N.Y.". A cantante era tan célebre nesta época, que en 1985 participou no famoso concerto colectivo Rock in Rio.
Tamén en 1985 a estrela alemá lanzou Nina Hagen In Ekstasy; este álbum non tivo o éxito do anterior aínda que xerou algúns hits como "Universal Radio" e a versión punk de "My Way" (tema popularizado por Frank Sinatra). Dous anos despois, como celebración polos seus 18 anos no punk, gravou Punk Wedding EP. Realizou un novo álbum en 1989 ao que chamou simplemente Nina Hagen, que foi acompañado por outro tour europeo.
Nina Hagen múdouse a París coa súa filla Cosma Shiva, onde viviu toda a década. En 1991, cun novo disco chamado Street, comezou unha nova xira polo vello continente. Un ano despois conduciu un programa televisivo na cadea alemá RTL plus. En 1993 realizou Revolution Ballroom e dous anos máis tarde, integramente en alemán, Freud Euch, gravado en inglés como Beehappy en 1996. Este mesmo ano, Hagen colaborou co produtor de música electrónicaChristopher Franke na canción da película Tenchi Muyo! in Love, titulada "Alchemy of Love". Durante esta etapa Hagen mantivo a súa personalidade chocante con vestimentas e coreografías infrecuentes;. Un exemplo foi súa aparición en 1994 interpretando "New York New York" nun programa musical dunha cadea televisiva privada española, cunha blusa de tul que deixaba á vista o seu peito.[5]
En 1998 Hagen conduciu un show semanal de ciencia ficción para a canle British Sci-Fi, e realizou unha nova xira por Alemaña. Ao ano seguinte gravou o álbum Namah Shivay, que foi distribuído exclusivamente en Internet. Ademais cantou "Witness" no álbum Adeus da banda de rock industrial KMFDM.
No 2000, o seu tema "Schön ist die Welt" foi a canción oficial da Expo 2000. "Der Wind hat mir ein Lied erzählt", outra versión de Zarah Leander, converteríase no seu novo éxito ese mesmo ano. En febreiro de 2001 lanzou o álbum The Return of the Mother, acompañado por unha nova xira no seu país natal. Para este álbum Hagen, que apoia o negacionismo do VIH/SIDA, escribiu a canción "Handgrenade" on the álbum Return of the Mother f para Christine Maggiore.[7][8] Este mesmo ano colaborou con Rosenstolz e Marc Almond no single "Total eclipse/Die schwarze Witwe " que chegou a nñumero 22 nas listas de éxitos de Alemaña.
Ademais, colaborou con outras bandas como OOMPH! no tema "Fieber". Tamén interptetrou temas doutras bandas, como , unha versión da canción "Seemann" da banda alemá Rammstein que realizou con Apocalyptica.
Seguíronlle o LP Big Band Explosion (2003), que inclúe diversas versións co seu home, Lucas Alexander, e Heiß, unha compilación de grandes éxitos. O seguinte foi Journey to the Snow Queen, semellante a un audiolibro no que le o conto A raíña das neves co Crebanoces de Tchaikovsky's de fondo.
Aparicións en televisión e cine
Nina non foi só cantante, tamén apareceu no cine e nun episiodio da serie televisiva "ABC der Liebe", no ano 1979.[9]
Seguiu aparecendo en televisión ao longo da súa carreira, con máis de 15 aparicións até o momento, incluída a súa performance na película 7 Zwerge no ano 2006.[10] Nos anos posteriores tamén realizou performances como a voz dalgúns personaxes en películas de animación. Hagen deu voz á personaxe de Sally na dobraxe ao alemán de The Nightmare Before Christmas, película de Tim Burton.
Como actriz saíu nun polémico anuncio de protesta do PETA en 2009 xunto con Pamela Anderson, en contra do uso das peles animais en xeral, e nos avións en particular.[11]
En outubro de 2007 Nina Hagen protagonizou outro polémico incidente no programa Menschen bei Maischberger. Neste programa que tiña como tema "OVNIS, anxos, alieníxenas, non estamos sós?, Hagen empatizou coas persoas abducidas por aliens, falou dunha "influencia satánica " no mundo e entrou nunha intensa discusión co físico e xornalista científico Joachim Bublath.[12]
En 1989 mantivo unha relación co francés Frank Chevalier, froito da cal naceu o seu fillo Otis.[1] Entre 1996 e 2000 estivo casada con David Lynn. En xaneiro de 2004 casou co cantante dinamarqués Lucas Alexander Breinholm, do que se separou un ano despois.[13]
.jpg)
_deutsche_S%C3%A4ngerin.png)
