Luís García Mañá

Luís García Mañá
	; (2013)
Biografía
Nacemento	19 de outubro de 1950 (74 anos); Ourense, España
Actividade
Ocupación	escritor
Partido político	Partido Socialista Obrero Español
Membro de	Real Academia Galega (membro correspondente) (2007–)
Xénero artístico	ensaio, narrativa

Luís Manuel García Mañá, nado en Ourense o 19 de outubro de 1950, é un policía, escritor e político galego.

Traxectoria

É licenciado en Dereito, cursou estudos de Maxisterio, Tocoloxía Forense e Antropoloxía Cultural.^[1] Foi Comisario Xefe de Policía en Madrid, Vigo e Ourense, e desde 2004 exerce a responsabilidade de Comisario Principal, Xefe Superior de Policía de Galicia.^[2] Académico correspondente da Real Academia Galega, membro numerario do Instituto de Estudios Vigueses, da Fundación Premios da Crítica Galicia, do Padroado da Fundación Otero Pedrayo, do PEN Clube de Galicia, fillo adoptivo de Calvos de Randín.^[3]

Realizou un importante labor no rescate e difusión da historia do Couto Mixto con obras como La Frontera hispano-lusa en la provincia de Ourense (1988), Miño: ¿existiu unha fronteira?: apuntes históricos, xurídicos e sociolóxicos (1993) e Couto Mixto: unha república esquecida (2000 e 2005).^[4]

Colaborou en Boletín Auriense, Boletín do Instituto de Estudios Vigueses, Eixo Atlántico, Lingua Viva, Tempo Exterior, La Voz de Galicia, La Región e Faro de Vigo. Participou coa reconstrución fisionómica de Manuel Blanco Romasanta no libro O home do unto. Manuel Blanco Romasanta (1991) e no estudo La droga en la población escolar no universitaria.

Nas eleccións xerais de 2015 presentouse ao Senado polo PSOE pola provincia de Ourense e foi elixido senador.

É o primeiro presidente da Academia das Ciencias Sociais do Couto Mixto.

Obra en galego

Ensaio

Miño: ¿existiu unha fronteira? Apuntes históricos, xurídicos e sociolóxicos (1993). Vigo: Galaxia. 328 páxs. ISBN 978-84-9151-581-4 (2ª).
Couto Mixto. Unha república esquecida (2000). Vigo: Xerais. 200 páxs. ISBN 978-84-9782-325-8.^[5]

Narrativa

O lume de Santo Antón (1997). Vigo: Xerais. Traducida ao castelán en 2002.^[6] 160 páxs. ISBN 978-84-8302-143-9 (2ª)
As plumas do moucho (1999). Vigo: Ir Indo. 160 páxs. ISBN 978-8476803066.
Menino morreu (2003). Vigo: Xerais. 168 páxs. ISBN 9788483029442.
O grito do Ipiranga (2010).^[7] Vigo: Xerais. 136 páxs. ISBN 978-84-9914-119-0. ePub: ISBN 978-84-9121-169-3.
Por que as sombras non teñen ollos (2015).^[8] Vigo: Xerais. 168 páxs. ISBN 978-84-9914-920-2 (2ª). ePub: ISBN 978-84-9914-923-3.
Non fales o que non debes (2020). Vigo: Xerais. 184 páxs. ISBN 978-84-9121-679-7. ePub: ISBN 978-84-9121-681-0.
Non é de Taramundi (2022). Vigo: Galaxia. 148 páxs. ISBN 978-84-9151-837-2.
In articulo mortis (2023). Vigo: Galaxia. 160 páxs. ISBN 978-84-1176-023-2. Recrea a figura de Romasanta.^[9]

Obra en castelán

Ensaio

De los corregidores a los gobernadores civiles de Ourense (1986). La Voz de Galicia.
La frontera hispano-lusa en la provincia de Ourense (1988). Boletín Auriense.
Las boticas de Vigo y el arte del oficio (1998). Vigo. 29 páxs. Discurso de ingreso.
Reflexiones y experiencias de un jefe de policía (2013). Reus.