Il barbiere di Siviglia (en galegoO barbeiro de Sevilla) é unha ópera buffa en dous actos con música de Gioachino Rossini e libreto en italiano de Cesare Sterbini, baseado á súa vez na comedia de Pierre-Augustin de BeaumarchaisLe Barbier de Séville (1775). A estrea co título Almaviva, ossia l'inutile precauzione tivo lugar no Teatro Argentina de Roma o 20 de febreiro de 1816 baixo a dirección do propio compositor. Foi unha das primeiras óperas italianas que se representou nos EUA, estreándose alí no Park Theater de Nova York o 29 de novembro de 1825.[2]Il barbiere de Rossini demostrou ser unha das grandes obras mestras da comedia dentro da música, e foi descrita como a ópera buffa de tódalas óperas buffas. Mesmo logo de douscentos anos, a súa popularidade na escena da ópera moderna testemuña a súa grandeza.[3]
Trama
A acción sitúase en Sevilla (España), a finais do século XVII, cando as prerrogativas da nobreza e o escurantismo do Antigo Réxime comezan a dar paso á Ilustración, apuntando xa o xerme da revolución burguesa. Rosina, unha rapaza bela e orfa vese privada da súa liberdade. O seu titor tena pechada na casa e só a deixa saír á misa, coa esperanza de casar algún día. Ela no entanto, está namorada dun conde mozo que fará todo o que estea nas súas mans para deitarse e casar con ela. Grazas á axuda do barbeiro Figaro, o mesmo que inspirou Le nozze di Figaro (célebre ópera de Wolfgang Amadeus Mozart). A ópera de Rossini segue a primeira das obras da triloxía de Figaro de Beaumarchais, mentres que a ópera de Mozart, composta 30 anos antes (en 1786), baséase na segunda parte da triloxía do dramaturgo francés, titulada As vodas de Fígaro. A versión orixinal foi estreada por Beaumarchais na Comédie Française do Pazo das Tulleries de París en 1775.[4]
↑Il barbiere di Siviglia: Cecilia Bartoli, Gino Quilico, Carlos Feller. Radio-Sinfonieorchester Stuttgart des SWR, Gabriele Ferro (dir.), Michael Hampe (dir. escena). ArtHaus Musik
