Gunnar Nilsson, nado en Helsingborg o 20 de novembro de 1948 e finado en Londres o 20 de outubro de 1978, foi un piloto Sueco.
Traxectoria
Antes de entrar na Fórmula 1, gañou o Campionato Británico de Fórmula Tres de 1975. Nilsson participou en 32 carreiras de Fórmula Un, clasificándose para todos eles. Gañou unha carreira, o Gran Premio de Bélxica de 1977, batendo a Niki Lauda e a Peterson, pero, a partir de entón, a súa condución perdeu garra a enfermidade comezara a atenazarlle. Ao detectar as súas cefaleas, o seu compañeiro de equipo en Lotus Mario Andretti aconselloulle unha urxente revisión médica, aínda que xa era tarde. Sen resignarse a un final sen esperanza, Nilsson fichou en 1978, por Arrows, pero nunca estivo o suficientemente ben como para pilotar o coche. Competiu en tres carreiras International Race of Champions (IROC) en 1978. Acadou dous sextos lugares e un quinto posto.[1]
Caeu en coma en outubro e morreu un mes antes de cumprir os 30 anos. Ronnie Peterson avantaxoulle en 39 días en cruzar a meta final. Nilsson quixo contribuír a portar o ataúde do seu antigo heroe, pero o seu estado xa non llo permitía e, cariñosamente, James Hunt e Emerson Fittipaldi tiveron que disuadilo.
Nos últimos meses, Nilsson perdera 30 kg de peso e todo o pelo, a causa do tratamento de quimioterapia, pero conservou o ánimo, traballou persoalmente nunha fundación contra o cancro (para a que recadou preto dun millón de dólares) e anunciou que se reintegraría ao Gran Circo da fórmula 1 en 1979. Nos seus últimos días negouse a ser drogado e afrontou o final con completa lucidez.
Morreu de cancro testicular en Londres en 1978. Logo da súa morte, a súa nai, Elisabeth Nilsson, creou o Fundación Gunnar Nilsson contra o cancro.
Gunnar Nilsson está enterrado no cemiterio Pålsjö en Helsingborg, Suecia, preto dos seus pais Arvid e Elisabeth Nilsson.
Resultados Completos na Fórmula Un
(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Notas
Ligazóns externas
